Vakantie!

De deur van de taxi slaat dicht en daar zit ik dan alleen op die ineens erg groot lijkende achterbank. Terwijl ik de chauffeur probeer uit te leggen waar ik graag naar toe wil, kijk ik nog een keer door mijn raampje. Daar loopt mijn lieve vriendin Marita het metrostation in. Zij op naar huis, ik weer alleen met nog een nieuw avontuur te gaan. Maar wat was het lekker zeg, drie weken vakantie met vriendin! Hoe heerlijk is het om weer even te kunnen kletsen met iemand die je al kent sinds de middelbare school. Die je niet alles hoeft uit te leggen, maar veel van je verhaal al kent en dus snapt. Hoe chill is het om lekker met zijn tweetjes een kamer te kunnen delen, samen onbekende weggetjes in te lopen en te genieten van de mooie plekjes. Eten verandert in avondjes lekker kletsen en in een soort van tapas style gerechten proberen en delen. Samen liedjes blèren en fluiten, film kijken, zeiknat worden in de regen, een kapper en elke andere thai proberen uit te leggen wat we bedoelen en samen beslissingen maken. Voor drie weken ben ik ineens deel van een heus team, een reisteam, het reisteam dat elkaar trof op een voor beide onbekende airport in een onbekend land.

Dus sta ik met mijn bordje, zeg mooi dik a4-tje, tussen alle serieuze bordjesmensen op Suvarnabhumi International Airport. “Welcome: Marita Dekker!”, zegt die van mij met uiteraard een prachtige smiley. Ergens twijfelend houd ik het bordje omhoog, speurend naar een sign van dezelfde vluchtmaatschappij als Marita als er weer een groep mensen door de schuifdeuren komt. Nog nooit eerder heb ik iemand opgepikt van het vliegveld en ik zag naar mijn idee redelijk laat dat ik bij de verkeerde deuren stond te wachten. Spannend vind ik het. Tijdens mijn vlucht heb ik geprobeerd te bevatten dat er echt iemand van thuis naar mij toe komt, maar dat lukte zeker niet. Na ruim drie kwartier bij de goede deur geef ik het bijna op en voel ik de angst dat ik haar echt heb gemist. Maar gelukkig zie ik tussen alle mensen ineens het bekende gezicht al kletsend de hoek omkomen. Na het eerste oogcontact vergeet ik mijn bordje, wat ze waarschijnlijk nog niet eens had gezien, en ga met al mijn spullen die kant op. Mijn ogen worden nat en wat tranen rollen over mijn wangen. Ze is er! We vinden samen de weg naar de stad plus een chille kamer, maar moeten volgens mij allebei nog even wennen. Niet alleen aan elkaar maar Marit aan de hitte en het tijdsverschil en ik aan het feit dat ze er dus echt is en het Nederlands. ;)

Aangezien Dummie er voor drie weken is, is het wel nodig om een plan te maken en te bedenken waar we heen willen. Toch gaan we de eerste dag eerst maar eens chillen, uit-ontbijten en wat cultuur snuiven. We gaan naar Wat Pho, de gigantische Buddha en het Grand Palace. Mooie tempels, maar gelijk ook wel weer genoeg voor de dag. De verse fruit(shake)stalletjes zijn een genot, maar even wennen is het wel aan de opdringerige Thaise mensen die in ons wandelend geld zien. Ook op dag twee genieten we van ons favoriete openbaar vervoer in Bangkok, de boten over de riviertjes. We maken een plan en gaan na wat shoppen in het vette cbd richting een park, waar Marit vast een beetje wordt klaar gestoomd voor onze drie-daagse jungle-trekking die op het programma staat. Guana’s kruipen uit het water en een stukje fruit wat drijft wordt binnen no-time geclaimed door een beste vis. ’s Avonds ploffen we nog even ergens neer voor wat te eten en stappen dan redelijk op tijd ons bed in. Morgen vertrekken we, op naar het noorden, Chiang Mai!

Niet helemaal gerust stappen we ’s ochtends in onze taxi. Alle tickets voor de komende dagen zijn namelijk afgeleverd, behalve die van onze vlucht. Onze start van onze trip is niet helemaal vlekkeloos, aangezien gisteren ook het restaurantje recht onder onze kamer geblust moest worden door de brandweer. Gelukkig niets aan de hand met onze kamer en uiteindelijk ook niet met onze vliegtickets, maar we zijn wel gelijk goed op onze hoede. Maar een uurtje later zitten we te wachten op een stationnetje met een bevestiging van onze vlucht gemaild. Een goede veertien uur treinen hebben te gaan welke start om half drie ’s middags. In behoorlijk comfortabele stoelen zitten we de eerste uren, kijken we uit het raam, lezen we tijdschriften, spelen we galgje en bestellen we met een voor ons gevonden ‘tolk’ uit de trein ons avond eten. Het landschap verandert langzaam en we zien giga gouden buddha’s in de bergen. Een man komt langs om onze bedjes uit te klappen en na allebei de challenge met de wc te zijn aangegaan, kijk ik de rest van mijn film in mijn bedje. Even later wiegt de trein mij langzaam in slaap en geniet ik van dit moment en het idee dat onder mij een vriendin zich ook in dit avontuur stort.

Nog in het schemerdonker worden we naar onze accomodatie in Chiang Mai gereden. Gelukkig kunnen we gelijk inchecken en dus nog even slapen. We negeren de mevrouw van de receptie maar even die ons op dit vroege uur gelijk alweer trips wilt verkopen. Het enige wat we plannen voor de eerste dag is de briefing van de trekking en verder lopen we lekker door het stadje. We zien hoe mensen een buisje met water aan een touwtje omhoog takelen en leeg laten lopen over een stukje tempel. Ook komt er een luide optocht van auto’s voorbij, waarvan we na het zien van een kist niets anders kunnen bedenken dan dat het een begrafenis is. Heel apart. Ik scoor een telefoonnummer en ’s avonds drinken we samen met de franse dude die we hebben ontmoet een biertje op ons startende avontuur van morgen.

Drie dagen lopen we door de ‘jungle’ van Thailand waarbij we op de eerste dag al in aanraking komen met een gruwelijk grote spin en toffe fireflies! We lopen door de rijstvelden en boertjes hakken hun eigen hek kapot om ons erdoor te laten. We slapen twee nachten in bijzondere in elkaar geflansde hutjes de ene nog simpeler dan de ander. (En de één met nog meer gaten in het mosquito net dan de ander! ;) ) Onze tourguide vertelt dat hij rat eet als ontbijt en wij nemen een ochtenddouche onder een waterval vlakbij. Heerlijk overleven. Af en toe voor Marita misschien iets minder heerlijk, maar we kunnen allebei wel lachen om de enorme, alles doorwekende plensbui die we over ons heen krijgen tijdens het lopen. Toch vind ik het na drie dagen ook wel weer genoeg. Vooral omdat de route op de tweede dag niet bijzonder was, behalve voor de paar toffe insecten/bugs/beestjes die mr guide op een stokje tevoorschijn haalt. Als groep gaan we, eenmaal terug in Chiang Mai, ’s avonds nog eten bij een Nederlander met een restaurantje. Het Thaise eten is gruwelijk lekker en na wat kletsen met de eigenaar krijgen we een proeverijtje van zijn zelfgemaakte (!) kroketten, frikandellen, kaasoufleés, bami- en nasischijven. Vervolgens gaan we nog ergens op een schattig plekje aan de giga cocktails voor 80B (= nog geen 3 AUD, dus...€2,50?!). Een super avond om mee af te sluiten en dan zitten we de volgende dag alweer in het vliegtuig richting Phuket. We verruilen de groene bushbush voor het strand met blauw water!

Het eerste eiland op het programma is Phi Phi, dus gaan we vanaf het vliegtuig op naar de pier voor een bootocht van anderhalf uur. Aangekomen bij de pier kan ik mijn ogen even niet geloven als ik een oudklasgenootje van ons zie zitten op een stenen trap. Natuurlijk rushen we erheen en blijkt dat wij opduiken in de huwelijksreis van Martiene Vosselman-Geitenbeek en haar man. Heel leuk om bij te kletsen en per ongeluk een bekende naam uit Ermelo toe te voegen aan mijn reisboekje. Wij zijn echter de gelukkigen die als eerst van de schommelende boot afmogen en wensen het echtpaar nog fijne dagen. Prachtige gekleurde longtailbootjes liggen aan beide kanten van de pier in het water en het ziet er allemaal prachtig uit. Even later snap ik ook eindelijk de (alleen) gratis bagagetranfer die ons verblijf aanbiedt. Er lopen allemaal mannetjes met een grote kar voor hen met tassen van hun gasten erin. Ons mannetje heeft de gang er dan ook lekker in zitten en wij zijn bijna bang dat hij ons afschud in de vele drukke kleine straatjes. Het laatste stukje is te steil voor de kar en de arme Thai neemt beide backpacks op zich voor het laatste stuk. Ik voel me haast schuldig met mijn inmiddels ruim 16 kilo wegende pack, maar gelukkig is het niet heel ver meer. We komen aan in onze bungalow met koude douche en een mooi uitzicht over de baaien. Eigenlijk willen we nog even het eiland verkennen, maar de regen steek hier een stokje voor en een chillavondje met garlic bread is geboren. Voor ons al lang prima, stiekem zijn we best op na de dag die starte om half zeven ’s ochtends.

Dag twee op Phi Phi gaan we daarom maar redelijk op tijd op pad. Ik wil graag even naar de viewpoints, waarna er ’s middags genoeg tijd over is voor de geplande trip. Echter begint het na 50m lopen te regenen en houdt dit niet op tot in de avond. Op het hoogste viewpoint liggen we dus in de hangmatten met regenponcho’s aan en lukt het precies om een foto te maken met de zelfonspanner, voordat ik mijn hangmat moet uitspringen om mijn weggeblazen hoesje te redden. Ik weet niet wat de kracht van de windhoos daarna was, maar de regen deed pijn en we waren ergens verbaasd dat het dak van het hutje bleef zitten. Onze tour in ons longtailbootje werd dus ook gecanceld, maar dat vonden wij al niet meer zo erg want de hoop op blauwe lucht was al weg gespoeld. Dus met onze bij een bakkertje gescoorde broodjes bij chillen we lekker op bed met een filmpje. Daarna trakteren we onszelf van het bespaarde geld eindelijk op een heerlijke massage. Tijdens dit uurtje wegdromen wordt het gelukkig ook droog en gaan we uiteindelijk toch nog op verkenningstocht. De avond eindigt dansend op het strand, nadat we chillend op kussens hadden genoten van vuurshows en cocktails.

Het klinkt alsof iemand rond ons hutje loopt, aan de deur loopt te sjorren en dingen op het dak gooit, maar ik weiger toch om mijn ogen open te doen. Echter duurt het niet lang voordat ik een por krijg van Marita: “Er loopt een aap op het dak!”. Ineens ben ik klaar wakker en inderdaad met het openen van de gordijnen zien we verschillende apen zitten en gooien met van alles. Dat is nog eens leuk wakker worden! Toch verlaten we dit tsunami- en apeneiland ’s middags, want met de voorspelde regen is er niet veel meer te doen. We komen na weer een boottocht aan in Krabi, een dorpje wat onze stop is tussen Phi Phi en de eilanden aan de andere kant van het vaste land. We zitten voor $5p.p.p.n. in een heerlijk schone kamer. We verblijven in het niet touristische Krabi-town en genieten van een plaastelijke avondmarkt met allerlei lekker eten en grappige kraampjes. We doen een klein tochtje over de rivier met een stop bij wat grotjes en een fishfarm. Het tofste wat we gedaan hebben, deden we eigenlijk alleen omdat het weer eens regende, maar was helemaal gaaf: Een cooking class van mevrouw Ya! Een volledige middag staan we zoals zij ons leerde te bang, bang-en en te chop, chop-en. Ookwel plat te slaan en snijden en uiteraard ook veel proeven. Samen met een ander stel genieten we van de knowledge van deze heldin (ook zij staat nu dus op mijn lijstje!), die ook Gordon Ramsey leerde hoe een echt Pad Thai en mango with sticky rice hoort te zijn. Interessante vrouw, ooit getrouwd met een Nederlander, met een bijzonder blik op het leven en heel veel verstand van lekker eten. ;)

En dan staan ineens naast onze terugreis naar Bangkok, nog maar twee plekken op ons programma. Koh Phangan en Koh Tao. Wanneer we ’s ochtends vertrekken blijkt dat we de reden dat we eigenlijk naar het eerste eiland gingen al hebben gemist. Onze halfmoon party was blijkbaar afgelopen nacht en wanneer dan bijna iedereen op onze ferry uitstap bij Koh Samui of Koh Tao, lijkt het even alsof wij de verkeerde keuze qua eiland maken. Echter geeft Koh Phangan ons eindelijk waarvoor wij naar het zuiden zijn gekomen, zon, zee en strand! Eindelijk geen regen! En terwijl Marita nog even moet wennen aan onze wat primitieve bungalow en het rondlopende zwijn op ons resortje, installeert zij zichelf lekker op een ligbedje met haar boek. Ik loop lekker ons zo goed als privéstrandje af en ga voor het eerst lekker het heldere water in om af te koelen. ’s Avonds eten we heerlijk bij een restaurantje geowned by mensen uit Rusland, maar met een super thaise chef en heerlijke echte shakes. Genietend aan het water komt het echte vakantiegevoel nu over ons heen, heerlijk, cheers!

’s Ochtends hoor ik Dummie voor het eerst vroeg opstaan en naar buiten lopen wat maar één ding kan betekenen: mooi weer! We ontbijten met de dikste, dunne pannekoek ooit, maar met lekker veel fruit bovenop. Daarbij voor mij weer eens een lekkere cocosnootshake, waar ik samen met de verse cocosnoten geen genoeg van kan krijgen. We besluiten een scooter te huren en vandaag een beetje rond te crossen op het eiland. Verbaasd over de power van het scootermonster wat we mee krijgen, rijden we naar het zuiden. Langs een op straat lopende, zwangere olifant en over heuse heuvels en zandpaadjes scheuren we richting twee prachtige baaien. We chillen stiekem op strandbedjes van resorts en genieten van een heerlijke lunch, terwijl we prachtig kunnen zien hoe een stortbui onze kant op komt. Voordat we weer verder touren is het nog even verwentijd! Ik ga voor een pedi- en manicure, terwijl Marit zich een uurtje uit elkaar laat trekken met een echte Thaise massage. Na dit chilluurtje cruisen we weer verder richting een sunset bar en daarna een super chill restaurantje. In het pikkedonker rijden we uiteindelijk het laatste stuk terug en zo zonder lantaarnpaal of wat dan ook vinden wij dit, zelfs op dit scheurijzer, nog behoorlijk eng. Uiteraard komen we veilig thuis en kruipen we na deze heerlijke dag, moe maar voldaan weer onder ons mosquito-netje!

Het duikersparadijs, Koh Tao, onze laatste echte vakantiestop op de route komt ons langzaam, erg langzaam tegemoet. De zee is ruig met behoorlijke golven, wat het onze boot moeilijk maakt tempo te houden. Toch word ik wel blij van het feit dat de zon nog steeds schijnt en de lucht en de zee steeds blauwer worden. Koh Tao heeft toch echt het mooiste water en strand en ik kan me dus ook goed voorstellen dat het hier mooi duiken is. En hoewel ik Marita al wat voorbereid heb door het een paar keer te noemen, ben ik echt niet zeker dat het me lukt haar mee te nemen onderwater. Toch zitten we de volgende dag samen op de boot in onze wetsuits en ben ik toch wel trots madame, die alleen het zwembad water in Chiang Mai een minuut heeft aangeraakt, zich overgeeft en ervoor gaat. Dus liggen we niet veel later aan de zuurstof onderwater. ’s Avonds vinden we weer een perfecte cocktailbar met heerlijke drankjes op een geweldig plekje.

Nog anderhalve dag genieten we van dit mooie eiland en doen we eigenlijk vrij weinig. Marita chillt hem makkelijk de hele dag op een ligstoel, terwijl ik weer lekker door mijn lonely planet blader en wat telefoontjes pleeg voor mijn vervolg trip. Doordat ik weer wat beslissingen heb gemaakt en duidelijkheid heb over een aantal dingen, join ik Dekkertje de volgende ochtend ook heerlijk relaxed op het strand. Dan is het helaas tijd om te beginnen aan onze lange terugweg naar Bangkok. Drie uur op een boot en vervolgens weer negen uur in de trein. Gelukkig hebben na de boot genoeg tijd om bij een tentje nog even wat fruit te eten en snel te douchen, voordat we de trein instappen. Helaas sliep ik niet zo goed als de eerste keer, waardoor we bij aankomst in mijn hostel nog maar even op bank en stoel in wegvallen. Dan is het voor Marita een kwestie van vul de dag op tot de vlucht, wat naar mijn idee prima is gelukt. We struinen een gigantische markt af en chillen daarna lekker in het park. We eten een laatste keer a la team, drie gerechten samen delen en doen daarna nog een drankje beneden in het hostel. Dan is het toch echt tijd om haar naar het metrostation te brengen en neem ik afscheid en eindigt dit geweldige hoofdstuk Vakantie!

Op dit moment zit ik weer in zo’n ‘geweldige’ nachttrein op mijn bovenste bedje, met de groene gordijntjes aan mijn zijde en de fan die rondjes draait hangend aan het plafond. Mijn backpack die op het rek staat geparkeerd is een stukje lichter, maar wat vooral merkbaar is dat er niet meer zoveel in zit. Heldin Dekker heeft namelijk het nodige vast mee naar huis genomen, heerlijk! Mijn trein hobbelt richting de de grens van Laos, die ik hopelijk zonder problemen cross en waarna ik dit verslag zeer waarschijnlijk morgen in de hoofdstad van dit nieuwe land plaats. Beginnend maar weer aan een nieuw avontuur, maar wat heb ik ongelooflijk genoten van die drie weken vakantie samen! Dekkertje bedankt voor deze spontane actie en geniet lekker van je volgende vakantie! :)

Hoewel ik weet dat dit blog echt te lang wordt nu wil ik toch nog maar weer even zeggen dat ik echt nog wel aan jullie thuis denk! Voor sommigen komt 3 juli met spanning dichterbij en aan de andere kant wordt 6 Juli een dik feest voor mijn lieve zus die cum laude is geslaagd en dan haar verjaardag viert! Natuurlijk komt ook 30 augustus al in het vizier en zo kan ik nog wel even doorgaan, maar de boodschap is hetzelfde. Ik denk aan jullie!

Veel liefs vanuit wagon 6 upper-bedje 13,

X Krista

Ps. Ja ik ben dus veilig in Vientiane, maar het internet is weer verschrikkelijk dus ik doe de foto's weer later... Sorry!