Same same, but different!

Dezelfde lange busritten, maar toch echt in een ander grensgebied. Mensen die er hetzelfde uitzien, maar die toch echt weer een andere taal spreken. Alles is nog steeds goedkoop, alleen betaal ik weer met ander geld. Dezelfde menukaart, alleen met hier en daar een andere soort kruiden. Same, same, but different! De uitspraak hier in Lao en Cambodja, die veelal wordt gebruikt door locals om ons iets uit te leggen. Een prijs van een product, verschil tussen bussen, gewoontes, eten, kwaliteit enz. Raar genoeg begrijpen vaak beide partijen wat met deze uitspraak wordt bedoelt, maar het mooiste is dat er aan beide kanten een glimlach op het gezicht verschijnt. Al helemaal als wij als eerst bevestigen of vragen of het same, same is. Maargoed voor mij nu ook een prima beschrijving van hoe ik Cambodja en Laos zou vergelijken. Ik ben natuurlijk nog niet eens een week in hier in dit laatste nieuwe land, maar tot nu toe voelt het zo. Al sta ik aan het begin van de grote cambodja plekken, dus misschien dat deze mijn mening gaan veranderen. Ik ben op dit moment in Siem Reap, de thuisbasis voor de tempels van angkor wat. Vanochtend heb ik afscheid genomen van Casey, de meid met wie ik samen heb gereisd sinds de loop van Thakhek en dus mijn vorige blog. Weer even alleen nu dus, maar wat een heerlijke tijd heb ik gehad met deze meid uit Melbourne beginnend met onze tour in Pakse.

Tree top explorer is de naam van onze twee daagse zipline-avontuur over het Bolaven plateau. Het plan is om twee dagen te hiken en te ziplinen door de jungle en te slapen in een huisje toch zeker 15 meter boven de grond. Na twee uur rijden stappen we uit midden in het groen en pikken we onze local guides op. We lopen verder alvast met helm en in een bijzonder uitgebreide klimgordel. Na een uurtje lopen genieten we van een heerlijke lunch met allemaal kleine gerechtjes, die we lekker met onze handen weg smullen van grote bananenbladeren. Daarna is het al snel tijd voor de eerste zipline, waarna er nog zeven volgden met een steeds mooiere view. We gaan door de damp van een giga waterval en doen een lijn die enorm snel gaat. Gelukkig hebben we ons houten stokje om te remmen en staat er altijd iemand aan de andere kant om je op te vangen. Ons kamp is vlakbij de reuze waterval, waardoor we even lekker kunnen zwemmen in een ijskoude pool. We kletsen wat met mede zipliners (ik heb zo waar het genoegen met Levy Rosalina, ex- nlds synchroon springer, en zijn vriendin), hebben een chill avondmaaltje en doen daarna ons laatste zipline richting ons bed. Vier bedjes staan in een half open treetophouse, waar om negen uur het licht al uit gaat. De volgende dag gaan we voor de twee langste ziplines van 430 en 350 meter! Hoog boven alle bomen en riviertjes, met uitzicht op de Mekong en de gruwelijk waterval is dit toch wel een echte belevenis. Zo gaaf om over alles heen te zweven! ’s Middags nog wat klimmen en klauteren en toen was de trip alweer voorbij. Met maar één bloedzuiger op mijn teller en een paar schaafwondjes kom ik er toch goed vanaf. Een mooie ervaring rijker. 

Terug in Pakse is er niet erg veel meer te doen behalve een niet te missen world heritage site: Wat Phou Champasak. Een tempel complexje wat een klein uurtje scooteren verderop ligt. We lachen als wanneer we aankomen bij het ticketbureautje, als we zien dat er voor falangs ineens een ander ticket met de dubbele prijs uit een laatje gehaald wordt. Doordat de tempel wat hoger ligt is het uitzicht prachtig, maar meer dan een uur kun je er niet spenderen. Dus gaan we zoals gepland op tijd terug om die middag nog een bus richting Don Det, één van de 4000 islands in het zuidelijke puntje van Laos. Wanneer Casey het hotel uitloopt om een tuktuk te regelen is de eerste man die arriveert een oudje met een nog veel oudere, crappy motorbike. Maargoed, eerlijk is eerlijk en dus stappen we bij hem in. De man kijkt redelijk bezorgd wanneer na KC’s backpack ook die van mij er nog op moet en wij hebben hetzelfde als we horen dat we over 8km 20 minuten doen. Het oude beestje begint oke, maar wanneer we onze eerste lichte helling beklimmen lijkt het alsof we beter kunnen lopen. Iedereen kijkt ons na en Case en ik schateren van het lachen. Hebben wij weer! Het wordt alleen nog maar beter wanneer we twee keer moeten stoppen om water te kopen om over de motor te gooien en ook onze chauffeur kan lachen. Maargoed we komen er uiteindelijk wel en dat is het belangrijkst! Ons avontuur gaat nog verder als blijk dat onze local bus richting Don Det niet meer is dan een groot uitgevallen TukTuk volgepropt met mensen, fruit, vis enz. Onze tassen verdwijnen op het dak en drie uur kijken we onze ogen uit vooral als bij stops gebbqde platgeslagen kip, kikker en van alles op een stokje wordt aangeboden en zelfs gekocht.
Happy shakes, curry’s breakfast, cocktails, wat je maar wilt kun je happy krijgen op het kleine eilandje wat dus bekend staat om haar chille sfeer. Nu hadden we dat wel kunnen gebruiken na 20 min sjouwen naar accomodatie wat alles blijkt te zijn behalve wat er op het prachtige bord stond. Zin om terug te lopen hebben we allebei maar niet meer, dus nemen we de spinnenwebben en spinnen in onze bungalow maar voor lief. Casey hoor je niet klagen als ik na het openen van de badkamer besluit om met mijn zeepjes die ik heb meegenomen van andere guesthouses de badkamer eerst maar eens een kwartiertje schoon te maken. Allemaal een beetje jammer na een lange dag, maargoed het avond eten bij mama Piang maakt veel goed. Een te lief mevrouwtje die we tegen kwamen tijdens het sjouwen naar de ‘mooie’ bungalows. Haar bord ‘same, same, but better’ is terecht want haar curry is heerlijk, maar de huiselijke sfeer zorgt er ook voor dat wij hier terug willen komen. Mama P heeft een menukaart met op alle bladzijdes foto’s van haar familie (dus ook de kat), ze komt rustig naast je zitten als je wilt bestellen en na het serveren wacht ze ook tot je je eerste hap genomen hebt. Allemaal puur om lief te zijn en uit interesse, ik weet niet goed hoe ik het anders moet beschrijven. Na een dagje chillen, verplaatsen we echter naar echt mooie bungalows aan de sunset-side en dus ver van mama P. We genieten nog van een middagje fietsen en een dagje kanoën, waarmee we de alien-dolfijnen zien, lunchen in cambodia en onze ogen uitkijken bij de grootste waterval (meeste water komt naar beneden roushen). We zien een geweldige sunset, buffalo’s op een ferry, hebben lieve hondjes die ons achtervolgen, lopen met backpacks dwars door rijstvelden, rillen in ons bed bij de meest harde, lange thunderstorm ever en ach zo is dit eilandje zo slecht nog niet. We besluiten om nog een keer naar mama P te gaan voordat we vertrekken en krijgen van haar zelfgemaakte ‘good luck’ armbandjes die ze stevig omknoopt. Een perfect cadeau waarmee team August 28 (Casey is precies een jaar ouder dan ik!), de volgende dag de bus in stap op naar Cambodia.

Een nieuw visa-plakaat in mijn paspoort en weer wat stempels zijn het bewijs dat ik weer in een nieuw land ben aangekomen. We stappen als enige uit op een kruispunt vlakbij het eerste beste plaatsje op de kaart Stung Treng. Onze shuttle richting de centrum van dit dorpje wordt geregeld door onze buschauffeur. Bij aankomst zien we echter een scootertje zonder echt ‘tuk-tuk’ aanhangsel en even dachten we dat we dus om de beurt vervoerd zouden worden. Echter blijkt het plan van onze chauffeur anders en gaan we echt Asia-style op pad: drie mensen, twee dikke packbacks en twee daypacks op wielen. Ik houd Casey’s benen omhoog aan haar slippers en zij kan gelukkig wat gewicht van mijn daypack overnemen. Gelukkig is het een kleine vijf minuten en dus prima vol te houden. De rest van de middag maken we een plan richting het oosten te gaan voor een trekking en lopen we een rondje in het kleine plaatsje. We eten ’s avonds bij een meneer die lekker staat te roerbakken en betalen inclusief een blikje drinken each US$1,50, ongelooflijk!

De volgende dag komen we aan in Ban Lung en gaan we op zoek naar een tour. Ik bel met het Nldse bedrijfje wat er zit, maar deze zijn helaas gesloten voor de komende tijd. Wel hebben zij een goede tip voor ons en zo kunnen we gelukkig die middag ook nog wat anders doen dan alle borden met tour en trekking langs. We gaan op zoek naar een goede noodlesoup en willen ons verdiepen in de nieuwe taal Khmer. We struinen de plaatselijke markt af tot we bij het eet-gedeelte komen en eten hier de lekkerste soup ever. We vinden iemand die ons de juiste uitspraak van de taal kan voordoen en we verkennen de rest van het dorpje. Het moet apart zijn om als locals twee mensen constant te horen: één, twee, drie, vier, vijf, goededag, goededag, hoeveel kost dit?, goededag, dank u wel, heel erg bedankt, zes, zeven, acht, negen, tien! Maar oefening baart kunst en zo kunnen we dus een goed uur later onze moto-taxi bestellen in Khmer op naar het vulcanische meer wat 6km verderop ligt. Terwijl onze drivers gewoon wachten, genieten wij ruim het uur van het water en de groene omgeving. ’s Avonds kijk ik vanaf het balkon naar drie volleybalvelden op zand, waar locals toch echt wel een behoorlijk potje staan te ballen. Leuk om eindelijk ook te kunnen zien dat volleybal hier echt een grote sport is. Want naast de volleyballen die ze hier verkopen en de verscheidene netten in de achtertuin had ik nog niemand echt zien spelen. We gaan eten in het restaurant van de Nldrs wat ietwat verstopt, maar op een prachtige locatie zit. De service en het eten zijn geweldig, maar ook de vele vuurvliegjes die rondvliegen in het kleine valeitje maken de avond niet onaangenaam. Nog even Westers verwend worden, voordat we morgen de natuur in gaan.

Do Yok is de naam van onze guide van de komende drie dagen. Voordat we echter in de jungle zijn moeten we eerst een eind achterop een scooter en vervolgens een stuk met de boot. Doordat het nog maar net gestopt is met regenen is het modderpad waar we over moeten met de scooter al een hele belevenis. Ook zijn de bruggetjes gemaakt van wat planken die enorm ongelijk liggen nogal spannend als je zelf geen controle hebt en het is glad. Door wat te kletsen met onze gids probeer ik me wat minder te focussen op ons parcours, maar de flessen die ontsnappen uit de zeiknatte kartonnen doos maken het niet makkelijker. Toch komen we met alle voorraad aan bij ons bootje dat af zal zetten bij een onze lunchplek aan de andere kant van de rivier. Eerst pikken we nog even wat potten en pannen op en even later zitten we in een huisje van bamboo tussen het maisveld. Ik voel me ietwat ongemakkelijk met naast onze guide en het jochie van de boot nog drie volwassenen en drie kinderen die ons met grote ogen aankijken. Yok vertelt dat dit de plek is van onze zogeheten homestay van morgennacht, wow! Ook blijkt dat de jonge meid met haar dochtertje van vier maanden de vrouw is van ons 20-jarige bootjongen. Al met genoeg indrukken om te verwerken en verder over te denken verlaten we het maisveld en gaan we op pad. Onze jonge vader voorop met een beste machete, de jungle in, op naar ons kamp naast de waterval.

Een propje verse gerolde mieren komt ineens wel heel dicht bij mijn mond, gevolgd door ‘Eat!’. Inmiddels kijk ik hier niet eens meer van op, aangezien ik ook al verscheidene blaadjes en stengels heb weg geknabbeld. Yok is een echte held, aangezien hij echt van alles weet jungle maar ook van de cultuur en gewoontes van de zogeheten minority people. Nadat hij ons eten heeft gekookt in bamboo, wij dat opgegeten hebben met onze bamboo chopsticks, wij koffie hebben gedronken uit onze bamboo bekers en daar vervolgens de beruchte rijswhiskey in gaat, begint hij ook te vertellen over verhalen uit zijn tribe. Casey en ik luisteren aandachtig en breiden onze vocabulaire nog even uit met ‘proost’ en ‘geen probleem’. We hebben een geweldige eerste dag achter de rug en vallen lekker in slaap in onze hangmatten, terwijl de regen steeds harder begint te druppen. De volgende ochtend beginnen we maar met wakker worden door het koude water van de waterval. Het vuurtje brandt echter al weer en als we terug komen is ons ontbijt al bijna klaar. Ons visnet heeft zowaar drie visjes gevangen, dus ligt er ook zo’n klein droppie met een stokje door haar mond en lichaam op mijn bord. Ik kluif het visje lekker af en begin gelijk alweer aan een eetchalenge, namelijk de eitjes uit mijn vrouwenvisje. Deze is nog wel te doen, maar ik geef graag de kop van het visje af aan Yok die als een hondje staat te wachten op zijn stukje. Na het ontbijt pakken we alles in en gaan we verder, naja eigenlijk terug naar de maisfarm. Hoewel we gisteren de eerst tien minuten nog hevig probeerden onze schoenen droog te houden, steken we vandaag maar gelijk een stroom over. We eten nog een paar blaadjes onderweg, steken een boom in de fik die ondanks de regen gewoon blijft branden (hars wordt gebruikt als wax voor boten en kaarsvet) en gaan vervolgens richting ons hutje in het maisveld, de homestay.

Zes kinderen kijken om de hoek van onze deur, en er zitten al 9 anderen mensen in ons huisje op de vloer. Allemaal hun blik gericht op de tv, die een dvd afspeelt onder het geroffel van de generator. Onze jonge vader (bijnaam Long) heeft net wat gasoline uit de motor van de boot gehaald, om de tv weer op gang te helpen. De hele avond staat de tv aan, maar natuurlijk begrijpelijk als je hem pas een paar weken in huis hebt. Overall zijn we te gast bij de familie van de vrouw van Long. Zij woont hier samen met haar vader en moeder, haar twee zusjes (eentje na schatting 12, de andere twee), haar man en hun dochterje van vier maanden. Wij spelen die middag met het lieve twee jarige meisje en genieten van het lieve babytje in de hangmat ow en van heerlijke soep gemaakt van de gevangen catfish van die ochtend. Het is verbazingwekkend hoe zelfstandig en volwassen deze kinderen al zijn. Het meisje van twee kruipt rustig de enge trap op het hutje in, komt de hoek om met de machete van Long, drinkt uit een anderhalve liter fles en eet zelfstandig met een veel te grote lepel vis met veel te grote graatjes en rijst met veel te veel super pittige chilisaus. Haar oudere zus van 12 doet overdag afwas, vult waterflessen en doet van alles en nog wat met mais, aangezien dat groeit op hun farm. Zo hebben we al twee dagen mais voor dessert, sticky rice met mais als snack, een andere zoetig maisprutje bij ons diner en snappen wij niet dat deze mensen nog steeds ieder vijf kolven weg kunnen knabbelen die avond. Verder is het even wennen aan mensen die tuffen door de vloer en moeders die overal borstvoeding geven aan kinderen van any age, maar het is super om dit echte leven in dit bamboohuisje mee te krijgen. Dus drinken we die avond nog ricewine uit een bijzondere drinkpot en proberen ook wij nog maar een maiskolfje, voordat we gaan slapen op de vloer met negen anderen om ons heen.

De laatste dag van de track bestaat uit het zien van een ander dorpje, waar Yok vertelt over alle gewoontes van de mensen. Bijvoorbeeld hoeveel buffalo’s je moet betalen als je wilt scheiden en hoe de winkeltjes hun voorraad behouden. Daarna is het tijd voor het laatste stukje bij boot en nemen we afscheid van onze Long. We rijden dezelfde weg terug achterop de scooters en dan zit onze trip erop. Casey en ik besluiten de volgende ochtend de bus te nemen naar Kratie die vertrekt om 6.30. Na een teleurstellend avond eten en stappen we dan maar ons bed in en vallen moe in slaap. De bus naar Kratie is prima, maar uiteraard moet er iets bijzonder zijn aangezien Casey mij blaimt voor alle bizarre ritjes die wij er al op hebben zitten. Ja de karaoke is bijzonder en vieze film die daarna komt ook, maar dat ik precies de twee stoelen heb gekozen waar het soms regent door de kapotte airco is hilarisch. Ik zit dus een half uur als een propje op mijn stoel met mijn jas helemaal over mij heen tot de mensen van de bus de gordijntjes goed weten vast te knopen. In Kratie besluiten wij binnen een paar uur dat we allebei de volgende dag weg gaan en is het dus tijd voor een afscheidsfeestje. Een hotel met warme douche, een cocktailavondje en pizza. Perfect afscheid voor team August, 28!

Nu ben ik dus in Siem Reap en inmiddels is het al drie dagen later dan dat ik begon met dit blog. Angkor wat heb ik dus al gezien, maar daar zeg ik nog lekker niets over! Hopelijk enjoyen jullie de 30 graden in Nld en de (grote) vakantie! ;)

Liefs X Krista