Time flies when having fun!

Het is vreemd om te bedenken, maar de tijd vliegt en over drie maanden ben ik thuis. Drie maanden, dat is van de start tot werken in Perth. Hmm, dat klinkt best lang. Maar die drie maanden zijn verspreid over in ieder geval vier landen en drie vluchten en dan klinkt 90 daagjes wel weer behoorlijk kort! Langzamerhand begin ik in mijn hoofd vast een kleine bestelllijst te maken voor wat ik graag wil hebben, eten of drinken als ik terug ben. Laatst herinnerde Kristin mij eraan dat wij in Nld krentebollen hebben. Ow, ja dat is ook zo! Eentje met kaas graag, een rose koek en een plakje leverworst van de Spoelder. (Ik kan me echt de nieuwe naam van de slager niet herinneren.) Klinkt allemaal erg chill, zeker omdat ik hier in NZ weer/nog steeds op het backpackdieet ben. Porridge met rozijntjes, wat kaneel en suiker voor breakfast. Pasta, wat paprika, courgette, af en toe mijn geniale versie van hutspot zonder ui met ei, rijst, veel wortels en bijna geen vlees voor dinner. Toast met honing voor lunch, ookwel: Goedkoop! Al is de honing met toast erg lekker en klaag ik ook zeker niet over mijn chille ontbijtje. Maargoed nog even en dan ga ik richting Azië, wat vast voor een verandering van menu zal zorgen. Binnen twee weken verlaat ik Sydney en dus Australië voor het laatst en ben ik in Taiwan. Zoals ik al zei, de tijd vliegt!

Zo ook voor de laatste dagen in Queenstown en eigenlijk de hele oostkant van het zuidereiland. Op de laatste twee stralende dagen zijn we omhoog gelopen bij de Gondola. Daar hebben we Queenstown van iets hoger op bewonderd en zie je het lieve dropje liggen tussen de bergen aan de rand van het grote meer. Ook zijn we in een bootje gestapt op de shotoverriver, wat voor mij mijn eerste raftavontuurtje was. De laatste middag liep ik een rondje door de Gardens van Queenstown. Deze hebben een mooie rozentuin, een skatepark en een (indoor)ijsbaan aan de rand, een tennisbaan, een koersbalvereniging, maar het tofste was toch wel het frisbeegolf parcours wat door het park liep. Op deze zonnige dag lopen veel kiwi’s met hun frisbee’s richting dit mooie plekje en gaan de competitie aan. Ergens vind ik het jammer dat ik niet zelf even een rondje heb gelopen, maar het was tof om te zien en zorgde voor sfeer in het park. Op mijn weg terug vond ik eindelijk een kapperzaakje dat voor minder dan $50 mijn haar wilde knippen. Dus daar maar snel in de stoel gesprongen en dan was het de volgende ochtend tijd om te vertrekken. Ik nam nog even het visitekaartje van de manager van dit superhostel aan, die het wel zag zitten om mij voor 6 maanden in zijn hostel te laten werken en wonen. Dus wie weet ooit nog frisbeegolf voor mij! ;)

Mist, regen en de rand van het meer. Dat is alles wat we kunnen zien door grote ramen van ons hostel in Lake Tekapo, het volgende plaatsje op onze route. Een grijze, grouwe busrit, waarbij we zelfs een stop hebben overgeslagen omdat niemand echt wilde uitstappen, brengt ons hier. In de hoosregen halen we onze tas uit de bus, dit wordt een middagje binnen zitten. Ik heb voor mijn lunch een paar zakjes cup-a-soup aangeschaft, omdat ik gewoon zin heb in iets warms. Na mijn soepjes en toast met avocado, zijn we op een bank gesprongen en maar weer begonnen aan een filmpje. Verder een emailtje typen en game of thrones kijken, douchen, slapen en hopen op een betere dag morgen. Helaas is het uitzicht de volgende morgen niet veel beter. Ik loop met Kris in de regen maar een rondje langs de paar winkeltjes van dit ieniminieplaatsje om toch wat te doen. ’s Middags wordt het echter droog en gaan we weer een goede vier uur aan de wandel. Op naar mount John, wat de thuisbasis is van de sterrenobservatory, maar bovenal een mooi uitzicht geeft op het blauwe meer. Bovenop ervaren we hoe het is om een wolk in te stappen en hoe ons blauwe meer ineens verandert in grijs. Gelukkig belooft het weerbericht voor morgen zon en kunnen we hopelijk eindelijk echt genieten van de omgeving.

Om acht uur staan we buiten en is de lucht zoals beloofd strak blauw. Yes! Voor een dag als deze zijn we hier drie dagen gebleven. Denice en ik gaan vandaag richting het dorpje Mount Cook om daar de Hooker Valley track te lopen. Een easy one vergeleken met wat we onderhand gewend zijn, maar de omgeving zeker niet minder mooi. We lopen door de valley en over ernstig lange wiebelbruggen, waarvan ik dacht dat ze alleen maar bestonden in speeltuinen. Van die bruggen waarop je gewoon moet springen om het hele stelsel te laten bewegen en de anderen die er lopen te irriteren. Denice is hier erg goed in! ;) Uiteindelijk komen we as close as possible to Mount Cook, bij een grote picnictafel in de zon naast een meer met ijsschotsen erin. Prima plekje voor een lunch-chill-zon-pauze en uiteraard een foto! Na deze chille stop lopen we weer terug en plakken nog een klein extra stukje aan onze loop voor een andere lookout. Nog even een toiletstop in het hotel waar men $599 p.p.p.n. betaalt en dan terug met onze priveshuttle! Onze lieve chauffeur dropt ons bij het kleine kerkje, waar we de eerste dag met magic ook waren om een foto te maken. Echter staan er dit keer geen 30 aziaten om de kerk en is het uitzicht meer dan grijs! :) Ook deze postcard-foto hebben wij nu in onze collectie! Doordat het zo’n heldere dag is geweest loop ik ’s avonds nog even naar buiten om sterren te kijken, waar lake tekapo en Mount John om bekend staan. Morgen weer verder!

The red centre, 185 white chairs, container mall en een nacht in jail. Een bijzondere dag in Christchurch, waar we rond twee uur aankomen. Twee jaar geleden werd de stad getroffen door een aardbeving, waarvan de gevolgen nog steeds zicht- en voelbaar zijn. Lopend door het centrum zien we halve gebouwen, puin en nog steeds overal mensen aan het werk om alles verder te slopen. Een bar, restaurant en kapsalon zien er verlaten uit met hun gebroken ramen, maar de borden met Open hangen en staan er nog. Straten zijn afgesloten, overal omleidingen en we lopen langs hoge hekken met Extreme Danger. Er zijn erg weinig mensen op de been en de sfeer is heel vreemd, bijna een spookstad zou ik zeggen. Een memorial voor de aardbeving vinden we op de plek waar een kerk stond, 185 witte stoelen. Een bijzondere plek om even stil te staan en te proberen te beseffen wat je al rondlopend hebt gezien. Voordat we het cbd verlaten nog maar even langs het (enige) ‘vrolijke’ gedeelte van de stad: het shoppingcentre in containers. Felle kleuren en stellages komen ons tegemoet. Zelfs banken hebben hun eigen container in hun kleur en wij kunnen het dan ook niet laten om even een op te warmen in een container-cafeetje.

Op onze terugweg gaan we langs een Pack N Save, onze favo supermarkt die helaas bijna nergens is op het zuidereiland. De supermarkt geeft een soort Makro/Eind-van-de-Ikea gevoel en is lekker goedkoop. Erg blij met ons gescoorde gehakt lopen we het laatste stuk in het donker terug. Jailhouse, een oude gevangenis die nu gebruikt wordt als hostel, is ons onderkomen voor de nacht. De sfeer en de pasta ’s avonds zijn erg chill. Het tofste moment voor mij was wanneer de film die ik ’s avonds keek was afgelopen. In een tv-room met ongeveer 30 mensen keek ik Batman op een groot scherm. Na elven was deze afgelopen en ineens verliet iedereen de tv room, ging door de deuren, de trap op, verspreid over twee kanten, zijn cel in en sloegen de deuren dicht. Waarschijnlijk had je erbij moeten zijn, maar misschien kun je voorstellen hoe het behoorlijk als prison voelt dan. ;) Heerlijk geslapen, na nog even uit mijn raampje met tralies gegluurd te hebben.

De volgende ochtend rijden we door naar onze laatste ‘lange’ stop op het zuidereiland, Kaikoura. We rijden langs de kust het kleine dorpje binnen, dat bekend staat om het zwemmen met dolfijnen. Het weer is prachtig en omdat Denice en Kris gaan whalewatchen heb ik lekker de middag voor mezelf. Na een chille lunch in de zon op het terras van onze lodge, besluit ik toch maar om wat te gaan doen. Want in NZ weet je het maar nooit met het weer en wie weet zit je de komende twee dagen binnen. Dus begin ik maar weer aan een flinke wandeling. Hoe lief de meiden ook zijn, het is erg chill om even wat alleen te doen. Eigen tempo, eigen ding, eigen gedachten, niet overleggen maar doen! Na een goed half uur kom ik een doos vol heerlijke feijoa’s tegen. Deze staat op de stoep geparkeerd, met een groot bord dat je er paar mee mag nemen. Chill! Gewapend met (nog meer) vers fruit ga ik dus verder en kom ik aan bij de seal colony. Volgens mij ben ik nog nooit zo dichtbij ‘wilde’ seals geweest. De een ligt te chillen in het gras en de ander dobbert lekker in de zee. Na een tijdje deze lieve beestjes te hebben begluurd ga ik maar weer verder en wat later kom ik er weer eens een tegen. Zo’n bankje. Zo eentje met zo’n mooi uitzicht, zo lekker in de zon, zo eenvoudig maar perfect. Zo eentje waarvan je denk wie komt er hier even naast mij zitten? Gewoon om even te chillen, samen te genieten en zo’n plekje delen. Soms zou ik als een Ash wel eens een pokébal willen gooien, maar dan dat er een persoon uitkomt in plaats van een pokémon. Gewoon om even mee op zo’n bankje te zitten. :) Maargoed vaak blijft het bij dit verhaaltje weer bedenken en met een glimlach weer verder lopen, wat natuurlijk ook prima bevalt. Mijn track loopt verder langs de kust van het eiland en blijft voor een aardig groot deel uit gras te bestaan. Na even twijfelen of het wel de moeite waard is, trek ik toch mijn schoenen uit. Lekker op blote voeten loop ik verder. Gras tussen je tenen, lieve koeien aan beide kanten, zonnetje in je gezicht en een prima uitzicht, een heerlijke middag!

De laatste twee dagen in Kaikoura zijn ook prima te doen. Eén dag met regen, goed voor weer een film en foto’s uitzoeken. De andere dag met prima weer, maar helaas te veel wind om volgens plan te gaan zwemmen met zo’n 150 dolfijnen. Gelukkig heeft ons hostel een hotpool en jumpen we daar dan maar in. ’s Middags doe ik mijn was, maar de drogers in het hostel zijn stuk. Dus loop ik naar de laundromat, waar een ernstig lief cafeetje naast zit. Dus kopje thee, warme muffin, lekker buiten en schrijven en terug bladeren in mijn agenda. Genieten van het moment en mooie herinneringen, terwijl mijn was rondjes draait in de droger.

Het klinkt allemaal heel cheesy, maar af en toe heb je natuurlijk ook wel weer een dipje. Na Kaikoura springen we dit keer met mooi weer op de ferry en we varen terug voor een nachtje in Wellington. Erg leuk om mijn maatje Stefan weer even te zien, die hier nog twee weken woont. Dan maar weer door naar Taupo en uiteindelijk naar een nieuwe plek Mount Manganui, waar we drie nachten blijven en voor even afscheid nemen van Kris. Zij gaat vast door naar Auckland, omdat haar vlucht eerder vertrekt. Mount Manganui is een lief surfplaatsje en de dag dat we aankomen voelt het als zomervakantie. Hostel zoeken, schoenen switchen voor slippers en de kleine mount beklimmen.

De tweede dag daar wordt een chilldag en doen we eigenlijk vrij weinig. De derde dag voelt ’s ochtends al als te veel. Er is weinig te doen en dus gaan we richting de stad met de bus. Echter blijkt dat daar nog minder de winkels zijn die wij zoeken. Dus na vijf minuten zijn we uitgewinkeld en besluiten we maar weer om om een watertje te gaan lopen. Het voelt voor mij als erg silly en tijd opvullen. Weer 9 km lopen, weer bij wat water, eigenlijk wil ik de bus weer terug nemen, maar vooruit dan maar de dag moet toch gevuld. We lopen naar wat wij denken een begin van de track, maar het lijkt alsof we hier niet kunnen starten. Dus lopen we een stuk terug om ergens anders te beginnen, terwijl later blijkt dat we twee meter van het pad af stonden. Het eerste half uur van de loop is enorm niet boeiend. Ik ben er even klaar mee en heb voor het eerst weer hetzelfde gevoel als mijn eerste weken NZ. Laat mij maar weer verder reizen, terug naar Sydney en een nieuw land in. Of was ik toch maar last minute drie nachten in Wellington gebleven. Kijken bij de school van Stefan, waar hij als aankomend lo-student stage loopt. Ik spreek mijn gedachte uit naar Denice en zij heeft precies hetzelfde gevoel. Echter na dit gesprekje verandert de dag weer compleet. De zon begint te schijnen, de loop wordt mooier en we komen toevallig uit bij markets. Toeval bestaat natuurlijk niet en mijn eerste blik om de hoek is inderdaad, tot Denice’ verbazing, op cheap avocado’s en ernstig goedkoop fruit. Terug in het hostel horen we dat het een prima surfdag is en gaan wij dus naar het strand om te genieten van alle helden op hun plankjes. Gevoel en gedachte compleet om en weer hetzelfde lesje geleerd, even doorzetten!

Op dit moment zit ik in Thames in een lief huisje, nadat we ons vandaag tussen de locals hebben gemengd. Een of andere fietstrail bestond precies een jaar en was reden tot een event. We fietsten 11km naar een cheesebarn en weer terug, deden mee met de loterij en genoten van een gratis worstje van de bbq. Heerlijk toevallig zo’n event op de enige volle dag dat wij hier zijn. Wie zei er dat er hier niets te doen was? ;) Morgen gaan we terug naar Auckland waar we Kris weer meeten, voordat zij terug vliegt. Dan nog even drie nachtjes naar het noorden, de bay of islands, en dan alweer op naar Sydney. Men... Dat gaat hard, time flies! ;)

Liefs X Krista

Natuurlijk vraag ik me ook af hoe het daar gaat. Nog even en dan kan ik het zelf vragen! :) Hopelijk is alles goed! (Laat maar horen, altijd erg leuk! :) )