Home sweet home!

Alweer precies een maand thuis. Raar om te bedenken dat ik alweer een maand hier ben en dat ik vorig jaar alweer bijna een week onder weg was. Nu zit ik even in een andere setting. Een wel hele grote laptop staat er voor mij, in de kamer staat de tv aan en hier in de serre tikt de regen op het dak. Vandaag gewoon weer van negen tot half zes gewerkt en daarna trainen gegeven, oftewel het gewone leventje rolt alweer aardig. Natuurlijk was dit wel weer even wennen op verschillende vlakken. Toch zijn er ook alweer nieuwe plannen gemaakt en ga ik over ik niet al te lang beginnen aan een nieuw avontuur. Maargoed laten we de draad toch maar even oppakken waar ik was gebleven, want om eerlijk te zijn mis ik het typen van deze verslagen toch ergens wel. Apart is het wel om weer terug te gaan naar de herinneringen van die laatste week op reis, het gevoel is alweer zo ver weg. Maar uiteraard was het allemaal onvergetelijk ook die laatste week duiken… Want daar was ik!

Een lief strandje, één hokje op een pier, wat bungalows, een plek om te eten, douches, wc’s en een paar grote tenten is alles wat er binnen een straal van honderd meter van mijn bedje te vinden was. Mijn geplande vijf dagen op het eiland Koh Rong Samloem worden er uiteindelijk zes. Ookal ben ik met de vrijwilligers van shallow waters en het personeel bijna de enige die overnacht op het eiland, het is er enorm gezellig en het duiken bevalt goed. De lieve puppies die ongeveer twee weken uit zijn zijn ook goed vermaak en het eten is heerlijk. Ik maak uiteindelijk 10 duiken, waarvan één s nachts en mijn diepste 18,5 meter. Mijn theorietoets haal ik ook en zo ga je ineens na een paar heerlijke dagen als gecertificeerd duiker het eiland weer af. De verschillende duiken waren allemaal anders en tof, maar ook de keer dat we s avonds een snorkel hebben gepakt en we speelden met het plankton was super! Plankton licht namelijk op als je het aanraakt en dus zwem je tussen de lampjes! (Voor beelden zie happy feet 2 ;) ).

Mijn reis naar Bangkok verliep voorspoedig, maar duurde uiteindelijk toch best wel lang. Om kwart over zeven ’s ochtends werd ik opgehaald en die avond om kwart voor elf stap ik pas mijn hotel in Bangkok binnen. Tussendoor heb ik in een grote bus gezeten, ben ik over de grens gelopen, heb ik een een klein busje gezeten, weer overgestapt in een andere bus en heb ik al laatst een taxi geregeld. Grappig om te zien hoe je bij de grens met $5 dollar en een paar klopjes door een mannetje op een raam, je deze kunt openen en zonder in de rij te staan je stempels kunt krijgen. Maar verder is Cambodja vast niet corrupt. Ook was het leuk om te zien hoe Thailand ineens heel gestructureerd lijkt. Ik keek mijn ogen uit: bij het busstation hingen niet alleen nummers bij standplaatsen (Die ook op je gekochte, geprinte(!) kaartje stonden, maar er stond zelfs op waar de bus heen zou gaan. En om het nog gekker te maken op de andere kant ook nog in het Engels, Wow! Gelukkig reed de bus die ik daar instapte tot in de wijk waar mijn hotel stond, dus een korte taxirit was genoeg. Ik checkte in in mijn kamer op de 24e verdieping! Yes, daar deed ik het voor: uitzicht en luxe! Om mijn ritme vast een beetje te verplaatsen en natuurlijk om te genieten van mijn kamer heb ik het laat gemaakt. Ik heb gebruikt gemaakt van een andere luxe van Thailand: een convenient store! Chocolade en koekjes heb ik aangeschaft, zodat ik in mijn bad(!) kon genieten van wat lekker en mijn boek. Ook heb ik een bakje koffie genomen, want anders was ik toch echt al wel in slaap gevallen. Na nog wat rondlopen in mijn hotelbadjas, spelen met knopjes en op mijn bed nog een aflevering van mijn serie kijken ben ik om drie uur gaan slapen. En dus heb ik toch maar de gordijnen dicht getrokken, zodat ik hopelijk s ochtends wat zou kunnen uitslapen. Maar wat een lampjes en een uitzicht vanaf mijn bed!

Om zo lang mogelijk gebruik te kunnen maken van mijn luxe heb ik mijn uitchecken verlaat tot twee uur ’s middags. De roomservice brengt een ontbijtje en ik spring nog maar een keer onder de douche. ’s Middags geniet ik nog van het zwembad op de 14e verdieping en dan beginnen toch wel de zenuwen. Het komt langzaam binnen dat ik binnen 24 uur thuis zal zijn en dat gevoel is raar. Wat gaat er gebeuren, hoe reageert alles en iedereen en je maakt je ineens best wel druk om van alles. Dus ga ik nog voor een manicure de deur uit en probeer ik tevergeefs nog wat te eten. Uiteindelijk gaat na een uur vertraging mijn vliegtuigje toch de lucht in en ben ik op weg… Naar huis!
De tijd in het vliegtuig gaat langzaam. Gelukkig heb ik een seat bij het raam en kan ik dus tegen de zijkant van het vliegtuig liggen. Wennen is het wel gelijk, al die Nederlanders om je heen die allemaal zo Nederlands praten. Ik en mijn hersenen moeten er ook nog even aan wennen. Want ookal is die mevrouw naast mij toch al vanaf het begin een Nederlandse ik heb steeds de intentie om in het Engels te reageren en “That’s okay.” floept er ook constant uit. Wel komt er een glimlach op mijn gezicht als de vrouw een semi-jaloerse opmerking maakt. “Nou dan heb je als docent wel even geluk gehad zeg met 6 weken vakantie. Goh wat lang!” Natuurlijk beaam ik dat, maar ergens denk ik jullie moesten eens weten. ;) En dan is het toch zo ver, op mijn schermpje vliegt mijn toestel al boven Nederland en voordat ik het weet gaan we richting de grond. Oja! Een snelweg, die heb ik mijn hele reis niet gezien! Plaatsnamen lezen gaat goed, maar bij het eerste bordje aan de grond ga ik de fout in. Nederlands lezen met een Engelse uitspraak is niet een groot succes… En dan begint het ik sta weer op Nldse bodem!

Natuurlijk kan ik nu ik zo dichtbij niet wachten tot ik in die aankomsthal sta, maar toch heb ik in het vliegtuig al een Aha!-Erlebnis! Automatisch wil ik mijn lege flesje laten liggen, omdat je daar toch niets meer aan hebt, maar ik kan deze hier natuurlijk vullen met water. Dus het eerste wat ik doe is een wc opzoeken en al lachend vul ik het flesje met water en neem een slok. En dan kan ik nog wel vertellen dat mijn tas ongelooflijk lang duurde en hoe ik maar niet kon wachten tot enz. enz… Maar dan kom je door de deur en zie je twee mensen die je al heeel lang niet in het echt hebt gezien. Mijn lieve zus (+vriend) en moeder stonden met een super bord te wachten! Dus dan is het knuffels uitdelen en in ongeloof ineens weer bij je familie zijn. Na een paar minuten bijkomen loop ik dan ineens met slingers met Nldse snoepjes, welkom thuis ballonnen en met mijn vooraf bestelde krentenbol met kaas in mijn mond rustig richting de uitgang. Onderweg word ik nog aangesproken door een mevrouw van de telegraaf en daarna ga ik begin ik aan iets anders van mijn verlanglijstje: een rosébiertje! We rijden naar huis, wat ongelooflijk snel aan me voorbij gaat en dan staat pa ineens op de weg te zwaaien. Uitstappend en kijken naar de spandoeken en slingers krijg ik het toch wel een beetje te pakken… Ik ben thuis!

Goh… Zo’n hele rechte weg, met allemaal van diezelfde huizen, met een evengrote voortuin en zon stoep. Aan de andere kant andere steentjes die aangeven dat je daar kunt parkeren en dan door een ‘gewone’ achterdeur naar binnen in een huis. Het is allemaal even wennen. In de kamer staat een grote kaart die ik vanuit Australië (in november) heb verstuurd naar mijn vader en als ik die foto zie lijkt dat echt al heel lang geleden en totaal niet in dezelfde trip. Wanneer ik ’s nacht wakker word in mijn bed kan ik niet plaatsen waar ik ben. Cambodja, Thailand… welk hostel of guesthouse ben ik ook alweer en dan zie ik de stofzuiger in de hoek. Owja ik ben thuis! Rustig aan begin ik aan mijn eerste weekje thuis, waarin ik merk dat twee ‘bekenden’ op één dag zien al meer dan genoeg is. Het is wennen, omschakelen naar een leventje wat ik toch lang niet heb geleefd, het soort verhalen die daarbij horen en beseffen dat je belangrijke dingen hebt gemist. Het is leuk erg leuk om mensen weer te zien en soms lijkt het na het kletsen alsof je toch niet zo heel lang bent weg geweest. Bij anderen is het even aanpassen en aftasten wat er verwacht wordt en wat je plekje nu is. Je hoort overal net niet meer bij en ik vind het dan ook best spannend om hier en daar mijn hoofd weer om de hoek te steken. Gelukkig is het nu na een maandje behoorlijk duidelijk.

Afkickverschijnselen heb ik natuurlijk ook wel gehad. Allereerst dat Nederlands praten. Zelfs ik hoorde mezelf af en toe met een heel apart accent praten, maar was toch even vergeten hoe ik een Ermeloose R moest laten klinken. Ook kwamen sommige spreekwoorden maar tot de helft, daar wist ik het …. niet meer van. ;) Verder ging ik zonder enige twijfel lopend naar mijn moeder, die immers maar vier straten verderop woont. Toch keek pa mij raar aan en later bedacht ik me inderdaad dat dit waarschijnlijk kwam doordat ik misschien net een tiental keer heb gefietst op reis. Als ik nu zou moeten gaan pak ik zonder enige twijfel weer de fiets! Even een pak drinken halen voor een spontane picknick met Renske resulteert in het door mij zonder twijfel zoeken en aanwijzen van het goedkoopste pak in het schap. Ijsthee voor €0,35, prima toch?! Renske lacht en wijst me erop dat ik nog in mijn backpacker stand sta en dat zij zich echt wel dubbelfris van €0,99 kan veroorloven. Haha! Verder heb ik me verbaasd dat ik op maandagochtend om 9 uur op de fiets zat er er bijna niemand op straat is. Heel apart, wanneer het in Azië om zeven uur ’s ochtends echt al druk is. Natuurlijk is de euro wel weer even apart en was ik vergeten hoe de briefjes er hier uit zien. Ik heb echt de eerste weken alleen maar zin gehad in water om te drinken en nee ik hoef geen koekje, snoepje, cakeje o.i.d. Ook merk ik dat ik moeite heb met een korte broek aandoen naar openbare plekken, terwijl het toch echt wel warm was. In Laos en Cambodja is dit echter niet gepast en liep ik alleen maar in mijn wijde, dunne chill broeken. Het gebruik van een smartphone, whatsapp en dus constant bereikbaar zijn is even wennen en daarbij ook de Nldse tv. Ik ken bijna geen liedje wat de radio speelt en moet dus nog even aan het ‘oefenen’ voor mijn bruiloft. Nummers uitspreken is lastig... Uhm.. negenen, zevenen uhm... ik zie het wel staan maar eerst het uhm achterste getal in nederland dus negenenzeventig! Hehe... Het laatste wat ik heb onthouden en nog bewust als verschil heb opgemerkt is dat mijn eindelijk gevonden rust om te lezen weg is. Hoe lekker vond ik het om mijn boek erbij te pakken en op een heerlijk plekje uren te lezen. Nu heb ik sinds ik terug ben twee keer geprobeerd om mijn boek erbij te pakken, maar meer dan twee regels lezen is het niet geworden. Allemaal apart en raar, maar waar! ;)

Als laatste dan nog maar een klein stukje over nu en de toekomst. Allereerst moet ik zeggen dat ik nog lang niet iedereen heb gezien en gesproken die ik wil zien, maar ik ben zowaar alweer aan het werk! Ik werk in het magazijn van mobielbereikbaar.nl, een erg gezellig bedrijf met heel veel bakjes met hoesjes, accu’s, oordopjes, docking stations en weet ik het wat voor telefoons en tablets wat ik allemaal verzend. Ook heb ik dus alweer nieuwe plannen. Aangezien ik te laat was voor solliciteren voor een docentenbaan heb ik besloten om mijn andere stiekeme droompje in vervulling te laten gaan. Begin december vertrek ik samen met mijn lieve vriendin Marita (ja dat klopt! Ook diegene die mij opgezocht heeft in Thailand) naar Oostenrijk. In Königsleiten zullen wij komende winter tot begin april werken in een gasthof, waar ik vaste reisleidster op locatie zal zijn. Dit betekent ski- en snowboardles geven, meelopen in de bediening, een avondje rodelen en stappen organiseren en nog vele andere taken. Hopelijk haal ik dus in oktober mijn anwärter snowboard en gaat dit avontuur zonder problemen van start. Ik heb er zin in, op naar de sneeuw! Het aftellen is alweer begonnen..!

Tja en dan houd het hier toch echt op. Mijn laatste blog voor de reis Australië, NZ en Thailand. Ik wil jullie uiteraard allemaal nog hartelijk bedanken voor alle leuke reacties op dit blog en ook losse mails of facebookberichtjes die ik heb gehad! Daarbij natuurlijk ook gewoon voor het lezen van mijn lappen tekst, want het is ongelooflijk leuk om te weten dat mensen je volgen en je verhalen toch wel met plezier lezen. Voor diegene van jullie die ik nog niet heb gezien, hopelijk tot snel en voor de rest…

Houdoe en bedankt!

Veel liefs,

X Krista

Ps. Owja wat was nou het mooiste... Te moeilijk! Maar in Azië vond ik denk ik Laos qua natuur het mooist en Cambodja qua cultuur en verhaal. Taiwan had ik echt niet willen missen, Thailand was super met lieve vriendin en dan Australië waar het allemaal begon en het diverse Nieuw-Zeeland. Niet te vergelijken. Allemaal deel van mijn verhaal en dus heel belangrijk, met hier en daar op een ander vlak wat voorkeuren en verschillen. ;)