Gecrashed!

Crash! Dat is denk ik wel het woord wat de afgelopen week als een rode draad door onze reis liep. Een woord dat hoe vaker je het zegt, steeds vreemder klinkt. Hoewel het lijkt alsof crashen een negatieve lading heeft, kun je het werkwoord ook in positieve zin gebruiken. Echter begin ik met een crash die ik nog niet ander dan negatief kan zien, namelijk die van ‘onze’ auto...

Maandag 22 oktober zou het ons gaan lukken. Na vijf dagen verblijven in het plaatsje Hervey Bay (waar wij dus echt heel weinig aan vonden), rekenden we er eigenlijk op dat we weg konden. Al waren we voor het donker maar 5 km verderop, weg wilden we en weg zouden we gaan. Maargoed dat hing allemaal af van onze mr. mechanic, waar we ’s ochtens om 10 uur de auto afleverden. Hij zou onze uitlaat fixen, nieuw knipperlichtje en al het andere nodige, waarna we door zouden kunnen naar de government voor nieuwe kentekenplaten. Terug bij de garage na twee uur wandelen kregen we het bericht dat meneer geen knipperlicht op voorraad had en dat het dus niet ging lukken vandaag. Daar waren wij het niet mee eens, aangezien hij vrijdag al wist dat we een nieuwe moesten. Teleurgesteld lunchten we op de grond voor de garage. Echter kwam hij tijdens onze lunch vertellen dat het toch was gelukt, er wass een knipperlicht onderweg. (Vreemd, aangezien hij zei dat hij alles had geprobeerd, maargoed wij vonden het al lang prima natuurlijk.) Yes, auto klaar, rekening betaald, mechanic bedankt en op naar government. Daar hebben we alle ingevulde formulieren plus uiteraard nog een paar nieuwe ingevuld en ingeleverd, een verzekering afgesloten en nadat ook alles was betaald, kwamen de nieuwe kentekenplaten over de balie. Oude platen eraf, nieuwe platen erop, terug om oude platen weer in te leveren en dat was het dan! We konden ons geluk niet op. Eindelijk weg hier!

Na een stukje rijden en een nachtje slapen in Childers gingen we om zeven uur weer op pad. Vol goede moed, muziekje aan en gaan. We zouden twee dagen rijden om in Airlie Beach (807km) te komen. Wat een heerlijk gevoel dat Mel niet meer hoeft te haasten naar de Northern Territory, hij is goed en klaar en we moeten niets meer. Behalve dealen met ongelooflijk veel roadworks maar dat is goed te doen als je zo blij bent met al het goede van de auto. Helaas duurde dit goede gevoel niet erg lang. Voor een roadwork sloeg de auto ineens zelf af en was hij moeilijk weer te starten. Eenmaal weer aan de praat werd hij te heet en zijn we aan de kant gestopt. Even aflaten koelen en dat door naar het volgende plaatsje voor een mechanic, dachten we. Helaas werd ook dit hem niet, want toen we probeerden verder te rijden begon het gaspedaal vreemd aan te voelen en konden we ineens geen gas meer geven. We konden de auto nog net uit laten rollen richting de kant, waar hij vanzelf uit viel. En toen wisten we het allebei: dit is niet goed, we zijn gecrashed!

Dus dan ga je in je daypack maar spullen pakken die van pas kunnen komen, neem je drinken mee en zet je je pet op en dan maar de weg aflopen naar het dichtsbijzijnde stadje. Gelukkig stopte al snel een auto op onze liftbeweging en konden we meerijden. We werden afgezet bij een benzinestation zeker acht minuten 100 rijden verder (dat hadden we niet graag helemaal gelopen) en daar dan maar vragen naar een mechanic. Na wat telefoontjes is Melissa lid geworden van de Australische ANWB en kon er gelijjk een sleepwagen gestuurd worden. Nadat de toffe vent van het gasstation een lekkere sandwich had gemaakt, bracht hij ons onder zijn werktijd terug naar onze auto en kregen we een jerrycan met water van hem. Een uur later vertelde de meneer van de RACQ dat hij ook zo niet wist wat het was en voordat we het wisten zaten we voorin de sleepwagen, waarop onze auto meelifte naar Gladstone.

Aangezien we onze trip al hadden geboekt voor vrijdag, kon ik niet op Melissa wachten tot haar auto gemaakt was, wanneer dit langer dan een dag zou duren. Dus in het uurtje wachten heb ik al mijn spullen ingepakt en op internet gekeken waar een bus zou vertrekken. Heel vreemd om dan te beseffen dat onze paden zo ineens zouden kunnen scheiden. Geluk bij een ongeluk was dat we naar Gladstone reden, de dichtsbijzijnde grote plaats waar een bus naar zou vertrekken. Hier zijn we van de garage naar een hostel gelopen om vast een nachtje te boeken, aangezien we die dag niet meer door zouden kunnen. Toen we terug kwamen kregen we het slechtste nieuws van die dag, de motor was stuffed en er moest een compleet nieuwe motor in om ons bakkie weer aan de praat te krijgen. Je beseft gelijk dat dit te veel geld kost en je zo ineens zonder auto verder moet.

Wat enorm shit is dat. Er schiet zoveel door je hoofd. Een auto is zo’n groot gemak. Je hangt je vesten gewoon over de stoelen, je hebt een koelbox waar je een voorraad eten in kunt bewaren, je kunt voor veel minder geld dan een hostel lekker kamperen in je eigen tentje, je kunt zelf bepalen wanneer je waar boodschappen gaat doen, je bepaalt zelf hoe en wanneer je doorreist enz enz. En ineens is dat alles voorbij... Daar moet je even een paar nachtjes over slapen voordat dat echt binnenkomt.

Maar er zit niet anders op dan doorgaan. We moeten wel, want donderdag moesten we in Airlie zijn om in te checken voor onze boot. We hadden allebei een bus geboekt voor woensdagavond die kant op, zodat we de hele dag nog konden gebruiken om de auto uit te ruimen en er een paar beste deuken in te trappen. ;) We hebben voor Melissa haar swag, autoradio en nog een apparaatje kunnen verkopen aan een tweedehands winkel. Een hele, hele kleine pleister op de wond. De rest van de spullen hebben we naar een leger des heils gebracht, zodat er misschien iemand nog wat mee zou kunnen. We mochten die middag de auto van een mevrouw van de garage lenen om de spullen af te voeren. Weer een voorbeel van de ongelooflijke vriendelijkheid van de mensen hier, net zoals de man van het gasstation die middag. De auto was leeg, beklad en gedeukt en bleef achter, daar waar wij ’s avonds nog geen 500m verderop om 23.00 instapten in een Greyhound bus die ons zou brengen naar Airlie beach.

Airlie Beach, een klein, prachtig mooi dorpje waar onze zeiltrip naar de Whitsunday Islands zou beginnen. Donderdagmiddag ingecheckt bij een reisbureautje en daar gelijk aangegeven dat ik wel een introductieduik wilde doen tijdens de trip! Vrijdagochtend liepen we langs het prachtige water waar alle bootjes en catamarans liggen naar het incheckpunt van onze boot. Onze slippers werden in een zak gedaan, want deze komende drie dagen had je geen schoeisel nodig volgens onze crew. Daar was crash nummer twee, drie dagen heerlijk crashen op een zeilboot. De crew, twee broers die nog net niet op een zeilboot zijn geboren zouden ons de komende drie dagen meenemen op verkenningstocht door deze eilandengroep.

Toen we aan boord waren bleek dat ik de enige was die een duik had gepland en dat we deze gelijk die middag zouden doen, spannend! Uiteindelijk ben ik toch samen met een Engelse jongen richting de duikboot gegaan. Daar eerst een spoedcursusje theorie en vervolgens werden we in een wetsuit gehezen, flippers aangetrokken, kreeg ik een riem vol met gewicht om, een passende duikbril en de heerlijk zware fles zuurstof op mijn rug. We moesten even een aantal dingen oefenen en voordat ik het wist zakte ik samen met mijn guide en Engelse dude af naar het koraal en de vissen. Wat was het ongelooflijk gaaf om tussen zulke mooie vissen te zwemmen en echt voor even onderdeel te zijn van de onderwaterwereld. We hebben zowaar een guitarshark gezien, geweldig! De tijd vloog om want toen onze guide zijn duim opstak, wat dus betekende dat we weer naar boven gingen, dacht ik dat even dat we genept werden. Het voelde echt alsof we maar vijf minuten onder water waren geweest, maar dit bleek 23 minuten geweest te zijn. Ook had ik niet het idee dat we heel diep waren geweest, maar het bleek dat we op 9.8m zijn geweest! Geweldig wat een ervaring! Ik weet nu in ieder geval zeker dat ik mijn duikcourses ga doen, wat dus waarschijnlijk Thailand wordt!

Na mijn duik hebben we nog gesnorkeld op prachtige plek, wat ook super was om te doen. Na dit snorkel uurtje zijn we naar een langwerpig en smal eilandje gegaan (meer een groot uitgevallen zandbank) om de zonsondergang te bekijken, terwijl we een heerlijk bak nacho’s met kaas, cream, mais en een rode saus voorgeschoteld kregen. Vervolgens lekker op de boot nog wat drinken en kletsen en dan midden op het water in je bootje slapen. Een heerlijke ervaring.

Het begin van dag twee werd net zo goed, eigenlijk nog beter. Steve, welke later de andere snorkeldiehard bleek te zijn, en ik gingen nog voor het ontbijt het water in om te snorkelen rond de zandbank van gisteren. Nadat we weer afgezet waren met het kleine rubberbootje, gingen we weer op verkenningstocht. Ik moest en zou de schildpadden zien die onze guide beloofd had en dus was ik voor zeven uur al in het water te vinden. Na een kwartier zoeken hadden we de eerste slapende schildpad gevonden. Best bijzonder om een paar meter onder je zo’n groot prachtig dier te zien. Toch werd het nog beter. Op een gegeven moment vond ik een groep van vier schildpadden die zelfs een beetje rond zwommen. Toen één van de groep echt voor een swim ging, zijn Steve en ik er achteraan gaan zwemmen. Volgens mij heb ik het woord bijzonder al erg vaak genoemd, maar dit was ook weer zo geweldig! Als de schildpad ademhaalde keken wij ook snel boven water, wat een enorm leuk gezicht was. Zo hebben we een aardig stuk vlak achter onze vriend aangezwommen. Mijn dag was nog maar net begonnen, maar kon al niet meer stuk!

Deze twee dagen waren ook geweldig met een bezoek aan whitehaven beach en nog veel meer prachtige plekjes op het water. We hebben nog aan de kont van een groene mier gelikt, voor de vitaminen. We hebben op de laatste dag nog een hele middag echt met tempo gezeild, aangezien de wind eindelijk aantrok. Heerlijk! Heel bizar dat onze boot zo scheef in het water kwam te liggen dat er golfslag op het dek terecht kwam. Ik heb genoten van het helemaal voorop de boot zitten, op de railing op de titanicplek zeg maar. ;) Ook was het erg leuk dat we de broers steeds mochten helpen met zeilen hijsen, naar beneden halen, het anker inhalen enz. Het waren die prachtige dagen met erg veel snorkelen, genieten, lekker eten, volle bak in de chillstand of tewel heerlijk gecrasht. ;)

Terug op vaste land hebben we nog twee nachtjes in Airlie Beach geslapen, voordat we door gingen naar onze volgende bestemming. Melissa heeft haar nummerplaten weer ingeleverd en eeg daarvoor veel geld van haar registratie en verzekering weer terug. Al wachtend op Melissan in het government gebouw kwam de volgende crash. Namelijk die van de coating van mijn tand. Al bijtend op mijn enige snoep van hier, de heerlijke watermeloen en mango chupachups, hoorde ik ineens een behoorlijke crack van mijn gecrashte tand.

We hadden besloten om de volgende ochtend de bus te pakken naar Townsville, zodat we vanaf daar over konden naar Magnetic Island. De bus arriveerde ruim een uur te laat, omdat ze ergens waren gecrasht en de bus gerepareerd moest worden. Echter reden we na een paar minuten Airlie Beach uit. Met een zucht en een lach zwaai je in gedachte het prachtige dorpje uit en denk je bij jezelf hier kom ik waarschijnlijk nooit weer...

X Krista

Nog even wat feitjes:

Wij in Ermelo denken waarschijnlijk erg hip te zijn met onze selfscan Albert Heijn. Nou hier is dat zelf scannen heel gewoon, alleen doe je dit gewoon bij je eigen kassa. Je doet je boodschappen, loopt naar de selfscankassa’s, waarop ook alles gewogen wordt enz en rekent af. Je kunt zelfs gewoon met biljet- en muntgeld betalen en je wisselgeld komt er zo uitgerold. Geweldig! Ik heb zelfs in een soort V&D mijn nieuwe korte broek zelf gescand en afgerekend. Heel apart. Kleren, potten, pannen, tenten, speelgoed, alles kun je hier zelf afrekenen.

De verkeerslichten hier hangen hier ook aan de overkant van de kruispunten. Ideaal, want dan kun je met je autootje gewoon doorrijden tot aan de streep en hoef je niet je nek uit te steken om je verkeerslicht nog te kunnen zien. Gewoon voor je kijken naar de overkant dus in plaats van krampachtig omhoog!

De laatste crash komt er zojuist nog bij. Mijn mousepad van het laptopje begeeft het ook zo goed als. :( Dat wordt dus ook nog een muisje kopen.