To beautiful to be true... en een dipje! ;)

Kapot! Dat is wat ik ben na vandaag. Wat een track heb ik gelopen vandaag en wat voelden mijn benen shaky na vijf uur onderweg geweest te zijn. Ik ben op dit moment in Cape Tribulation. Een plek waar direct vanaf het strand het regenwoud begint en waar enorm veel mooie bomen, planten, dieren en enorm veel vlinders rond vliegen, te gruwelijk voor woorden! Gisteren ben ik hier aangekomen en vanochtend ben ik vroeg op gestaan om deze track te gaan lopen. Wat een mentale en fysieke test, heerlijk! ;) Maargoed ik was gebleven bij de dag dat ik Airlie Beach uitreed dus ga ik daar eerst maar weer verder, want de belevenissen in Townsville en op Magnetic Island wil ik jullie niet onthouden.

De busrit naar Townsville was prima. Prima als in, we reden, geen ongelukken, geen vertraging behalve de opgelopen vertraging aan het begin en ik had twee stoelen voor mezelf. Verder was er weinig aan. Aangezien ik niet kan lezen en op de weg moet letten in een rijdend iets, heb ik muziek geluisterd en wat nagedacht. Zoals ik al zei prima, maar nog steeds veel minder leuk dan zelf rijden.
Eenmaal aangekomen in Townsville stopten we bij de ferry die overging naar Magnetic Island, ons doel! Maar omdat het al een uur of drie was en ik eigenlijk nog wilde informeren voor een tandarts zijn we eerst de stad maar ingelopen. Ook zonder auto, eerst weer richting de zeer waarschijnlijk vriendelijke mensen van de I! Al lopend richting het centrum komt het grootste verschil tussen reizen met de bus en de auto behoorlijk hard aan. Sjouwen met drie tassen per persoon in minimaal 30 graden is niet heel comfortabel. Mel en ik kozen na de eerste straten direct maar voor de kant met de meeste schaduw, maar zelfs dat was zeker voor Melissa nog niet chill genoeg. Tijdens het lopen had ik haar oog zien vallen op een verdwaald winkelwagentje van de Woolworths. Ik kon haar gedachten blijkbaar prima lezen, want bij het volgende verdwaalde karretje was het raak. Hatsee, backpack erin, daypack erin, foodtas erin en rollen maar met het karretje. Het ziet er misschien bijzonder uit, maar zo’n slecht idee vonden wij het niet. Na weer informatie verkregen te hebben van een lief mevrouwtje gingen Mel en ik boodschappen doen en daarna op zoek naar een hostel.

Al toen we bij de I waren kreeg ik een berichtje van Jeroen (de jongen met wie ik op schiphol al aan het praten was en die zijn Iphone stekkertje kwijt in Bangkok), dat hij in Townsville zou aankomen die middag. Hij voegde zich bij ons en uiteindelijk kregen we een tweepersoonskamer met een extra matras op grond. Het was één n van de weinige hostels met gratis thee en koffie en een awardwinner van het schoonste hostel. Beter! Na een avondje stappen en een behoorlijk korte nacht hebben we ontbeten met zijn drieën en ging Jeroen met zijn Duitse dames zelf richting Magnetic. (Heel apart trouwens om er over na te denken dat je eind oktober alleen met je stapkleren naar de stad gaat en dat de temperatuur als je weer naar buiten stapt net zo is als binnen.;) )Wij gingen iets later zelf lopend richting de ferry en bij het passeren van de Woolworths was Liz haar tas alweer helemaal zat en werd het weer een winkelwagentje. Zelfs na een waarschuwing van de politie voor een boete was ze niet te stoppen en hebben we het wagentje aan de rand van het centrum weer achter gelaten. In de winkelwagentjes hier hoef je geen muntje ofzo te stoppen, dus we leden geen verlies. Voordat we het wisten zaten we op de ferry en kwamen we aan op Magnetic Island, waar we allebei eigenlijk maar weinig van wisten. Hoofddoel was het zien van een koala in het wild!

Met de bus (waar toevallig Jeroen ook weer in zat) reden we naar de andere kant van het eiland voor een camping. Melissa had de tent aan haar tas weten te knopen, wat ons weer $10 per nacht scheelde hier op het eiland. Echter hadden we geen matjes o.i.d. mee, dus werd het een oplossing die ik me herinnerde van mijn commandokampje van de Calo: een matras van blaadjes. De eerste tien minuten hebben we een ondergrond gemaakt van blaadjes waar we de tent opzetten, terwijl waarschijnlijk alle mensen om ons heen zich af vroegen wat we nou precies aan het doen waren. Nadat het matras was gecreëerd en de tent stond, liepen we naar Horseshoe bay waar mijn doel voor magnetic island gelijk gerelativeerd werd. Wauw! Wat een baai, wat mooi! (en wat lekker om een keer op een grasveldje te liggen in plaats van sand all over the place.;)) We hebben hier heerlijk gezwommen in de zee eindelijk weer eens zonder stingersuit, which was lovely en de rest van de dag daar gechilld. Na het typen van deel één van mijn vorige blog omsingeld bij super mooie gekleurde papegaaiachtige vogeltjes zijn we gaan eten. Eenmaal bij de tent kwam Jeroen nog even wat pindakaas bietsen, waardoor we alle drie meerdere rondjes hebben weg gerend for possums. Deze beestjes kwamen af op het eten, zijn niet heel groot, maar moeilijk bang te maken en kwamen dus wel heel erg dichtbij. Nadat het in een straal van 5 meter weer clear was rond de tent zijn we gaan slapen. Onze backpacks buiten de tent ingepakt in de onze buitentent, want en twee redelijk grote meiden en alle 6 de tassen passen niet in het tentje. Daar hadden we nog niet aan gedacht., aangezien de tassen normaal in de auto lagen maar het ging prima. ;)

De volgende ochtend zijn we redelijk op tijd vertrokken voor een wandeling langs nog twee andere baaien. We begonnen bij Horseshoe waar we over een pad over een heuvel zijn gelopen naar Radical Bay. Wat een gruwelijk mooi plekje was dit zeg. Gelijk waren we blij dat we niet met de bus naar de drukkere grotere baaien waren gegaan. We hadden zo goed als een privestrand en aangezien de track er naartoe nog best aardig intensief was, zijn we gelijk weer de zee in gedoken. Heerlijk! En dan lig je daar met z’n drieën in het water toch wel even te gniffelen over de mensen in Nederland die moeten krabben en electirsche dekens al uit de kast hebben geplukt. Wat een paradijsje hier.

Na een redelijke fotoshoot op het mooie stukje besloten we weer verder te gaan en sindsdien heb ik ineens silverkleurige havaianas in plaats van mijn heerlijk ipanemas. Blijknbaar had ik ze laten liggen bij de palmbomen en toen ik daar kwam lagen deze slippers op de plek van mijne. Helaas bleken ze kapot te zijn, aangezien één slipper bij elkaar wordt gehouden door een haarspeldje. (Maat 41/42 is eigenlijk net te klein, maar ik loop er nog steeds op, aangezien ze hier geen ipanemas verkopen in mijn maat veel te groot. ;)) Verder op mijn ‘nieuwe’ slippers liepen we naar Florence Bay, waar Jeroen en ik rotsen hebben beklommen vanuit de zee. Na een tijdje begon Mel met een grote stok een berichtje te schrijven in het zand. De hint werd duidelijk toen er stond: de foto is *krul* dus klommen we naar beneden en gingen we verder richting the forts, een walk welke leidt naar een plek waar in 1942 een fort werd gecreërd om vliegtuigen te spotten. Dit is de wandeling waar je koala’s zou kunnen spotten dus gingen we vol goede moed van start. Uiteindelijk vonden we dankzij een hoopje stenen en een pijl van takken op het pad zo’n klein, lui knuffeltje in de boom waar we vol verwondering naar hebben gekeken. Daarna verder omhoog om bovenin een ronde te maken langs de onderdelen van het fort. Wat een enorm schitterend uitzicht hadden we daar. Echt onvoorstelbaar mooi, zo ééntje die je het liefst nooit meer wilt vergeten. Jeroen en ik zijn nog naar een commandopost gelopen (welke eigenlijk al afgesloten was voor bezoekers), waar we door de kijksleuf zijn geklommen om op het dak van het gebouwtje te staan en te zitten. Bizar mooi, je kon de baaien zien liggen. De koala spotten was erg gaaf, maar deze views waren ook echt onbetaalbaar.

Jeroen verliet ons na deze track en Melis en ik keerden terug naar Horseshoe bay waar we hebben genoten van de sunset, een magnum en een goed gesprek. Wederom waren we het met elkaar eens dat samen reizen toch echt te gek was. Terug op de camping heb ik snel nog even een paardrijtrip geboekt voor de volgende ochtend welke ik toch niet wilde missen. Na het eten en mijn blog uploaden zijn we lekker gaan slapen.

De volgend ochtend hadden we de wekker om 6.45 om nog chill te kunnen ontbijten en alle spullen in te kunnen pakken, voordat ik om 8.15 weg moest lopen van de camping. De ranch was twee straten verderop, waar de paardjes al gezadeld klaar stonden. De rit van ruim twee uur ging door de stukjes bush richting de zee. Hier hebben we de paarden afgezadeld, een stingersuit aangetrokken en reden we daarna zonder zadel de zee in. Een bijzondere, toffe ervaring en een mooie afsluiter van onze tijd op dit eiland. Na anderhalf uur wachten op de volgende bus (blijkbaar hebben buschauffeurs hier een dikke pauze tussen de middag) reden we terug naar de ferry. We konden vanaf de ferry gelijk de bus in naar onze volgende bestemming Cairns. Ondanks dat het per persoon $32 duurder was om te boeken bij het bureautje dan online (Is toch zeker 7 keer avond eten ;) ), zijn we toch maar de bus ingestapt richting Cairns. Onze laatste stop aan de oostkust.

Heel apart is het om ’s ochtends wakker te worden op je laatste plekje aan de oostkust. Normaal gesproken kon je gewoon zeggen dat je richting Cairns reisde en hoefde je alleen maar te kiezen waar je ging stoppen onderweg. Nu werd ineens alles anders. Melissa moest werk zoeken en ik moest kiezen waar ik heen zou gaan en hoe. Ga ik toch eerst richting Darwin ondanks het regenseizoen en misschien wat weinig tijd, probeer ik dat te doen met een auto die je voor weinig kunt regelen maar niet altijd beschikbaar is, ga ik naar Alice Springs vliegen en dus Darwin skippen, zal ik ook twee werken of wordt dit toch echt het afscheidspunt van Melissa en mij? Na deze veel te dure Greyhound (bus), na een nacht in hostel waar je je niet thuis voelt, na een behoorlijke ochtend lopen met onze bepakking, nadat een wisselmachine $10 ingeslikt had en ik ineens mijn was deed voor $17 in plaats van zeven, nadat we geen hostel meer konden boeken voor $15 maar alleen voor $24 en dit ook nog eens zonder frisse lucht in je kamer bleek te zijn, nadat we vier winkels af gingen voor een Telstra simkaartje die ze niet meer verkochten in hun eigen winkels (stel je voor dat Kpn geen Kpn simkaarten meer heeft) die we vervolgens zelf niet konden registreren en dus niet gebruiken ‘s middags, waren al deze gedachtes en mini-tegenslagen even iets te veel van het goede. Gelukkig ging mijn pannenkoekenbakpraktijken ’s avonds wel perfect, maar toen bleek dat de banaan die ik had gekocht voor $0,60 totaal niet lekker was, was ik klaar met deze dag.

Tot nu toe had Cairns dus een vervelende bijsmaak waar we van af moesten. We zijn lekker een dagje wezen chillen bij de lagoon, hebben ’s avonds een keer heerlijk een taartje gegeten met thee/koffie en daarna een glaasje wijn op de verjaardag van Mel’s moeder en hebben gratis heerlijk pizza gegeten. Toen bleek dat ik mijn trip naar het regenwoud gelijk kon boeken en vanaf Cairns kon starten werd alles nog beter. Maar het leukste was nog dat ik ontdekte dat je in Cairns de hele week door gratis kan sporten. Laat nou net beachvolleybal op het programma staan voor mijn vrije avond, wat erg leuk bleek te zijn. De meneer die alles leide nodigde mij nog uit voor een avondje spelen met mensen die echt konden ballen en toen was Cairns alweer stukken leuker.

Dinsdag starte ik mijn trip naar Cape tribulation. Voor het eerst sinds Sydney meer dan 24-uur zonder Melissa. Jikes! ;) Ik heb een krokodillencruisje gedaan waarbij ik mijn eerste wilde krok heb gezien en kwam na een boardwalk aan in mijn hostel. Ik besloot om de volgende dag die dikke wandeltocht te doen dus boekte nog een nachtje bij. Even later was ik voor $3,50 de eigenaresse van een brood en voor $4,75 mocht ik deze broodjes besmeren met zeer waarschijnlijk de meest lekkere plumjam ooit (potje van 250gr). ’s Middags ging ik zwemmen in de enige creek waar geen krokodillen gevaar is, wat een mooi plekje was met enorm helder water, vissen en een touw waar je aan kon slingeren om vervolgens jezelf in het water te droppen. Heerlijk!

De volgende ochtend stond ik, nadat ik had aangegeven bij de receptie dat ik de track ging lopen, om 8.10 bij de voet van de berg. Het bord gaf aan dat de wandeling 3,5 km was, dat je deze alleen mocht doen met minimaal met zijn vieren, een ehbo-kit, kleren die je velletje beschermen tegen de stekels, 3-4 liter water per persoon en als je alleen fit was. Alleen, zonder ehbo-kit, in mijn hempje en korte broek en met iets meer dan twee liter water starte ik de wandeling. Het bordje van 1 km werd redelijk goed bereikt. Je hartslag gaat lekker omhoog en van km 1 naar 2 ging alles ook nog wel oke. Dat van 2 naar 3 pittig werd had ik al gezien, maar dit werd mentaal ook echt het lastigste stuk. Blijkbaar was ik de eerste die ik de track liep ’s ochtends aangezien ik niemand tegenkwam. Als de paden zo stijl zijn dat ze zelfs een touw voor je hebben opgehangen en je toch verwacht dat dat bordje van 3k komt, maar achterwege blijft wordt het zwaar. Het kan toch niet nog veel langer doorgaan zo, heeft iemand het bordje weggehaald of heb ik het gewoon gemist. Op een gegeven moment kijk je alleen nog maar vragend omhoog op te kijken of het bordje er alsjeblieft een keer hangt. Onderweg kreeg ik diep respect voor iedereen die deze track Mount Sorrow heeft gelopen. Bij een kleine pauze besloot ik te kijken hoe lang ik al onderweg was en zag dat ik bijna twee uur weg was. Ik moest er wel bijna zijn en op mijn laatste beetjes energie liep ik door, waarna bleek dat ik na nog een minuutje lopen was. Ik kon wel bijna huilen, zo blij was ik dat ik er was! Na genoten te hebben van een sinaasappeltje en de dus bij voorbaat al verrukkelijke jam ging ik terug naar beneden, waar ik verschillende groepjes lopers tegen kwam. Zij waren blij dat ik kon zeggen hoe lang en stijl het nog was en op dat moment besefte ik dat het voor mij zo zwaar was geweest, aangezien ik geen idee had hoe ver, stijl of moeilijk het stuk nog was. De terugweg was killing voor mijn bovenbenen die ik nog nooit zo hard heb voelen trillen, doordat ik steeds op de rem moest. Eenmaal beneden maakte ik als afscheid een foto van het informatie bord en was ik toch wel redelijk trots dat ik deze track alleen heb afgelegd!

Pfoe ik zit alweer op de vierde blz van typen en heb dus weer een nieuw record. Sorry! Deze keer dan maar geen feitjes, alhoewel ik nog wel leuke klaar heb liggen. ;) Ik word hier vanmiddag opgehaald (inmiddels heb ik een nachtje geslapen) uit Cape Tribulation, ga dan nog langs een paar lookouts, vanavond dus lekker beachen en vertrek vrijdag met de auto met twee Nldse jongens naar Alice Springs! Op naar het midden, waar mijn avontuur verder gaat. Dat betekent wel afscheid nemen van Melissa wat wel pittig wordt, maar ja dat hoort er bij zeggen we dan maar.

Veel liefs vanuit het regenwoud,

Xx Krista