De landing is ingezet!

Goedemorgen!

Tijd voor een nieuw verslag, alhoewel ik op één of andere manier minder enthousiast ben om te vertellen wat ik allemaal wel niet heb gezien en meegemaakt. In ieder geval wordt dit niet zo’n gedetailleerd blog als jullie van mij gewend zijn. Ten minste dat denk ik nu. Volgens mij komt dit door de afgelopen week, waarin toch wel behoorlijk wat is gebeurd. Hierdoor vallen de dingen die je hier ziet en doet soms ineens ver naar de achtergrond. Natuurlijk zijn ze mooi en geweldig, maar dat is dan ineens allemaal maar relatief. De vakantiesfeer die tot een paar dagen geleden nog bijna volop aanwezig was is ineens meer dan gehalveerd. Dat klinkt misschien als iets negatiefs, maar ik ben er eigenlijk wel blij mee. Je wilt deze reis niet beleven als een vakantie die aan je voorbij gaat, maar elk moment meemaken en voelen.

Hoewel het ook wel een beetje lastig was, was ik gisteravond toch ook weer blij dat er ineens weer een stukje besef bij kwam van dat ik echt ver van huis ben. We keken mee met de film The Bucket List en op één of andere manier zorgde deze film hiervoor. Ik haal meerdere malen per week in mijn hoofd google maps tevoorschijn en probeer dan te beseffen waar ik ben. Na gisteren en afgelopen dagen, die best pittig geweest zijn, is het voor mij toch weer geloofwaardiger geworden. Fijn, het voelt weer echter en wordt daardoor soms ook lastiger, ik heb zin om deze uitdaging aan te gaan!

Toch voordat ik misschien nog verder ga hierover wil ik jullie natuuriljk ook nog wel laten weten wat ik heb gedaan (lees: jullie toch weer een beetje jaloers maken ;) ). Mijn laatste blog eindigde een dag voor het vertrek naar Fraser Island. Een eiland eigenlijk vlak voor de kust van Rainbow Beach. We zijn twee nachten op het eiland gebleven en hebben er drie volle dagen gespendeerd. Het begon allemaal met het volstoppen van je 4x4 (Toyota) drive met onze daypacks , goon en water. We gingen met vier auto’s , waar steeds acht mensen in konden. Hiermee zijn we met de ferry over gegaan naar het eiland en hebben we verschillende plekken van het eiland gezien. Onze campsite was onze uitvalbasis waar we twee nachten sliepen, kookten en ’s avonds rond het kampvuur zaten.

Om met zo’n dikke bak over het strand te scheuren en door de rainforest te stuiteren was echt super vet. Door het zachte zand, hoog in de toeren, slippen, sturen, gassen, schakelen, GEWELDIG! Niet iedereen durfde te rijden en ik vind persoonlijk dat ik het er erg goed vanaf heb gebracht. 80 km/u over het strand rijden, niet vast komen te zitten en mijn medepassagiers alleen laten gillen door het water wat binnenkomt is toch wel een leuke prestatie. Wat een kick als je door het water scheurt en je snel je wipers aanzet, omdat je hele voorruit vol zit en ineens niets meer ziet. De leukste sproeier die ik heb gemaakt was er één die volle bak in het gezicht kwam van onze hangover Irish guy. (Deze man vond het onder andere nodig om ’s nachts om 4 uur tot 7 uur ’s ochtends Nirvana en dat soort herrie keihard aan te zetten en daarvoormoest hij toch nog boeten.) Je kon namelijk in onze auto de ramen vanaf de bestuurders kant bedienen. Deze ‘beste’ man had zijn raam natuurlijk dicht. Dus toen ik reed en een beste splash aanzag komen heb ik zijn raampje en het raam daarvoor snel open gezet en meneer kreeg de volle lading! Perfect :)

Verder was Fraser prachtig! Lake McKenzie wat puur regenwater is is zo helder. De combinatie van bladeren, takken en planten die vergaan en verteren hebben een natuurlijke waterdichte laag gecreërd, die al het regenwater heeft opgevangen. We hebben op een uitkijkpunt de staarten van Walvissen op het water zien slaan, we hebben ’s avond met een nacht zonder maan ons verbaasd over zo ontzettend veel sterren, we hebben de wilde hondachtige Dingo’s voorbij zien komen in ons kamp, we hebben zoveel mooieplekjes gezien, maar het tofst vond ik nog Eli Creek. Onze gids verplichtte ons om allemaal mee te gaan, wel of geen zin. We liepen ergens naar boven en zagen ondertussen al wat het bijzonder van deze creek was, namelijk een natuurlijke stroomversnelling. Zo’n baantje waar in center parcs om de drie meter een irritante, dikke water straal in je rug komt om je vooruit te krijgen, was hier gewoon natuurlijk. Liggend op onze rug werd je door het water meegevoerd naar beneden. Vet! Een mooie ervaring die ik steeds meer ga waarderen, des te langer hij geleden is. Toen ik net terug was zei ik tegen iemand dat het wel oke was, terwijl ik het nu echt tof vond. Waarschijnlijk heeft ook dit iets te maken met dat dingen moeten ‘landen’, interessant!

Na ons Fraser avontuur zijn Melis en ik doorgereden naar Hervey Bay, met als eerste doel de auto opnieuw registreren. Mel moest anders 1 november in die andere staat zijn en via via hoorde we dat we de auto ook over konden schrijven naar deze staat. Wel moesten we dan een Road Worthy Check doen, verzekering regelen en mel moest zich registreren hier omdat ze geen Queensland rijbewijs heeft. Eerst dus maar met de auto naar een garage voor de check. Er bleken een aantal dingen wel aangepakt te moeten worden, waarbij de grootste onkosten waarschijnlijk uit zullen gaan naar de uitlaat. Deze man was gelukkig de moeilijkste niet en zei dat die sterretjes in de voorruit er ook ingekomen konden zijn na deze check. Aha, ja wij begrijpen de hint, prima beste meneer! Wel belangrijk was dat onze gastank nog geen certificaat had en dus stuurde onze monteur ons naar George tegenover het politiebureau. Geen idee hoe snel we geholpen konden worden zijn we er maar gelijk heen gereden.

George werd voor ons geroepen en bleek een naar mijn idee een man te zijn die al lang gepensioneerd languit op de bank kon liggen, maar die zijn garage niet in de steek kan laten. Een echte auto-goeroe die iedereen kent. Mensen komen tanken vragen allemaal hoe het met hem is en George flirt stiekem een beetje met de dames van zijn leeftijd, die blijkbaar trouw blijven aan zijn benzinestationnetje. Ineens maak je deel uit van een geweldig sfeerplaatje. Leuk! Weer eens wat anders dan een garage, waarbij je bij de receptioniste een afspraak kunt maken voor over twee weken en niet verder komt dan de drempel. Met een druppel olie in zijn mondhoek vertelde hij ons dat wij na de lunch wel terug konden komen. Zo gezegd, zo gedaan. Nadat ook wij op een plekje hebben genoten van een broodje tonijn, zijn we terug gereden en blijkbaar kon hij ons gelijk helpen. Dit betekende dat onze complete dubbele laag, die we vakkundig hadden vastgeschroefd, weer los moest en al onze spullen uit de auto. Onze gastank zit namelijk op de plek waar origineel het reservewiel zat en dus onderin de kofferbak. De gastank bleek prima en nadat we daar ook even de ruitenwisser hadden vervangen en wat remvloeistof bijgevuld (wat hopelijk weer geld scheelt bij de garage), zijn we weer terug gereden naar onze camping.

Aangezien we nog tot morgen moesten wachten op de reparatie, zijn we gisteren met een 20-meter lange catamaran de zee opgegaan, in de hoop wat walvissen te spotten. Uitiendelijk hebben we 3 walvissen gezien, want niet heel veel is. Maar we hebben ze wel zien springen en met hun vin op het water zien slaan. We wisten van te voren dat het met deze boot misschien iets minder was, dan met een snelle boot die 3x zo groot is en waar mensen als sardientjes naast elkaar staan om de whales te aanschouwen. Toch kozen we voor deze catamaran waar je echt een dag mee weg zou zijn in plaats van een paar uur. Je kon voorin heerlijk liggen in netten, waardoor je het water onder je voorbij zag gaan. Wat natuurlijk ook de consequentie met zich mee droeg, dat dit water eens in de zoveel tijd door de gaatjes omhoog kwam. :)

Een heerlijke dag hebben we gehad met een chille lunch (waarschijnlijk de beste sinds onze aankomst hier), veel zon, vliegende vissen, een voorbij zwevende albatros, een kapitein uit Groningen en een leuke groep mensen. Ik heb nog achter de boot in een net gehangen, waar ik uiteindelijk als enige overbleef terwijl we verder voeren. Het niet comfortabele eraan was namelijk dat je zo hard ging dat je bikini/zwembroek bij een moment van onoplettendheid kon verliezen en het kostte behoorlijk wat kracht om vast te houden aan een net, terwijl je vooruit gesleurd wordt door het water. Dus na een paar minuten was iedereen er klaar mee, waardoor ik het net voor mij alleen had. Toen de we op zijn zachts gingen ben ik helemaal achteraan het touw gaan hangen met een snorkel op. Nu was er niet heel veel te zien, behalve dikke, prachtige, paarse kwallen, maar toch was het vet om te doen. De eigenaar van het schip kwam een filmpje maken van de diehard die maar in het net bleef hangen en blijkbaar iets deed wat niemand anders ooit had gedaan, snorkelen al meeslepend aan zijn catamaran. De dag eindigde met nog aanmeren bij een mooi eilandje, waarna we terug voeren naar de haven. Met een hand en knuffel nam ik afscheid van het Australische echtpaar, waarmee ik over de gehele dag heerlijk heb gepraat en gelachen. Bijzonder dat je na één dag bij mensen als kunt denken: jullie wil ik niet vergeten!

En dan is het vandaag zondag en zitten we nog steeds op ‘kikkercamping’, waar Melissa erg van kan genieten. ;) Tijdens deze dagen hier denk je toch na over de rest van je reis, zeker omdat je nu hier ‘stilstaat’. Reizen met Melissa is echt tof! We liggen vaak in een deuk, tot tranen toe. Gisteren nog om Melissa’s das die over de camping liep, welke nadat we gillend de deuren dicht hadden geslagen (er was immers al een tor van 1 cm de auto in gevlogen) en na het ontsteken van onze autolampen een plastic zak bleek te zijn. We hebben een clublied (Fun – Some nights), welke we oefenen met de opgezochte lyrics erbij en tja. Hoe verschillend we ook zijn, ergens klikt het enorm goed en zie ik nu stiekem al wel een beetje op tegen het moment waar onze wegen weer scheiden. Alhoewel dat ook wel weer goed zal zijn. Soms denk ik namelijk ook weleens, ik wilde zo graag een stuk alleen reizen en tijd voor mezelf, maar daar heb ik nog genoeg tijd voor. Er zijn nog geen twee maanden voorbij, maar die tijd is wel gevlogen. Ik hoop dus dat ik hier nog mijn jaar kan genieten en dan lekker naar Thailand kan, want wat gaat het snel!

Dat was het dan wel weer even qua verhalend gebeuren. Een paar feitjes en een tip komen nog om de hoek en dan rest mij nog wat foto’s uploaden en weer hopen dat ook jullie genieten van mijn blog.

Mijn vogelverzameling wordt steeds uitgebreider, om één of andere reden is dat erg leuk. Grappig is alleen dat je ook bijna gaat overwegen om de gezangen van deze vliegende fluiters ook op te nemen. Zo hebben we al eens gedacht dat er apen in de buurt waren, maar het waren vogels. We hebben een vogel die het geluid produceert wat lijkt op iemand die op een fiets zit en hard remt met zijn versleten blokjesremmen. Klikt bizar, maar de eerste keer dat we hem hoorde dachten we echt aan een V-Snaar, rem o.i.d.

Helaas is er weer een item toe te voegen aan de lijst van spullen die ik kwijt ben, alleen is het niet mijn schuld. ;) Mijn mes is niet terug te vinden nadat Tom er broodjes mee heeft gesmeerd in Noosa.

Onze eerste sunset in Australië hebben we gezien in Rainbow beach, vanaf een sandpatch waar we met een bodyboard van een dik steil stuk naar benenden zijn geracet.

De tip: Mochten mensen die binnenkort kinderen krijgen dit lezen: Zorg er aub voor dat de roepnaam van het kind ook in het paspoort komt of dat de een naam hier in iedergeval qua spelling en iets van weg heeft. Als mensen van het hostel bij uitchecken vragen hoe ik heet zegt ik namelijk vertwijfelend Krista of Johanna, maar in ieder geval is Schakel mijn achternaam. Dit komt nogal bijzonder over, maar ze nemen nou eenmaal vaak je naam uit je paspoort over en bij mij is dat dus Johanna. Ik moet ook steeds uitleggen dat ik toch echt Krista heet, maar dat dit niet in mijn paspoort staat en dat de boeking of wat dan ook wel klopt. Bedankt pa en ma! ;)

Nou dat was hem wel weer!

Liefs X vanuit Hervey Bay

Ps. Ik hoop dat alle 'collega's' heerlijk hebben genoten van hun herfstvakantie! Geniet van jullie zondag en dan weer lekker aan de gang! :)